It's a man's world? In veel gevallen kan dat inderdaad van de muziekwereld gezegd worden, al valt niet te ontkennen dat er ook stijlen zijn waar de dames de plak zwaaien. Dat dit niet alleen het geval is bij fado of flamenco laat het Garifuna Women's Project van Ivan Duran duidelijk horen. Tien jaar lang was Duran aan de westkust van
Midden-Amerika op zoek naar krachtige vrouwenstemmen. Niet als curiosum, maar omdat hij zich realiseerde dat moeders en dochters – in tegenstelling tot mannen die vaak uithuizig zijn om te vissen of kilometers ver te werken – verantwoordelijk zijn voor het doorgeven van de liederen van de Garifunacultuur.
Dat het album de titel 'Umalali' (stem) meekreeg is niet meer dan terecht, aangezien alle
twaalf tracks rond vrouwenstemmen draaien. Ze vertellen verhaaltjes van kleine en grote
gebeurtenissen, heel menselijk en vaak herkenbaar. Ze verhalen over grootmoeders die hun kleindochters de raad geven om niet zomaar elke man te volgen, het overlijden van een zoon of de schade aangericht door een roddelcampagne of een orkaan.
Muzikaal vertalen deze miniatuurverhaaltjes, vaak niet meer dan enkele regels en minuten lang, zich in liederen die de puurheid en de charme hebben van een eenvoudige
Schubertcompositie en sommigen zijn bepaald catchy te noemen. De melodielijnen klinken heel spontaan, ook in hun soms vreemde lengte, maar in dat geval walsen ze eenvoudigweg over de herkenbaar doorlopende instrumentale begeleiding. De souplesse in het ritme van die begeleiding verbergt dan weer de complexiteit, zoals die uitgelegd wordt in een filmpje dat ook op de cd te vinden is. Alleen in 'Tuguchili Elia' komt het zachtjes tegenwringende van de ritmiek even duidelijk hoorbaar naar boven.
De uiteenlopende stemmen van de zangeressen geven de cd een extra afwisseling mee. Het meest beklijvend is het hoge, wat scherpe geluid van Sofia Blanco, zeker wanneer ze in 'Yündüya Weyu' vertelt over een van haar bevallingen die drie dagen en nachten duurde. Haar dochter Silvia Baltazar Rochez klinkt als haar jeugdige en vrolijke tegenhanger, terwijl Chella Torres vooral gekenmerkt wordt door haar donkere en lage timbre en Elodia Nolberto opvalt door haar neutrale manier van zingen.
De arrangementen van Ivan Duran zijn heel sober en smaakvol: van de gitaarlijnen tot de
lichte percussie of de spaarzaam gedoseerde saxofoonriffs, steeds blijft de zangeres van
dienst de ster. Naar funk, virtuositeit of kracht wordt niet gezocht, wat de muziek een
overtuigende eerlijkheid bezorgt, ook in de propere opnamekwaliteit. De gevoelige nummers vormen geen breuk met bijvoorbeeld 'Barübana Yagien' dat feestelijk twinkelt of de uptempo Afro-latinogroove van 'Áfayahádina'. Zelfs de bluesachtig tjokkende gitaar van 'Uruwei' klinkt alsof ze zo uit een vissersdorpje geplukt is. En zo gaat 'Umalali' integer en op verschillende manieren recht naar het hart van de luisteraar. Zonder ook maar ergens een zweem van sentiment of gespeelde feestelijkheid te tonen.
Meer over The Garifuna Women's Project
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
