Het label Thirsty Ear kan rekenen op de medewerking van heel wat straffe namen uit de hedendaagse jazz en geïmproviseerde muziek. Met pianist Matthew Shipp, harpiste Zeena Parkins en bassist William Parker als basistrio heeft ook dit project op papier een uitzonderlijk sterke bezetting. De opnames van de drie muzikanten dateren uit 2003, maar het duurde nog vier jaar vooraleer producer en elektronicaleverancier Peter Gordon klaar was met het afwerken van 'The Free Zen Society'. Jammer genoeg heeft de tijd hier niet hetzelfde effect gehad zoals dat doorgaans bij wijn het geval is.
Het muzikale basismateriaal van de instrumentalisten is ronduit teleurstellend. Weerstandloze arpeggio's en brave akkoordenschema's met loze melodietjes ontberen elke vorm van spanning, verhaal of een coherente lijn. Wanneer die dan ook nog eens repetitief te horen zijn, verstrijkt de muziek zonder enige indruk na te laten. De track die het meest in de buurt van een echt nummer komt, is opener 'Lightly Dropping', waarin harp en piano gelijklopende motieven laten horen. Wanneer Parker, Parkins of Shipp alleen tegenover de elektronica komen te staan, wordt het richtingloze nog duidelijker.
De elektronica die Peter Gordon rond, door, onder en boven de instrumentalisten weeft, maakt het geheel niet fascinerender. De cliché's van lange tonen, spacey fluitgeluid of bubbels worden allemaal uit de kast gehaald. In 'Glistening' verzandt de muziek bijna in een relaxsfeertje, terwijl het even kunstmatige als mistige koorgeluid van 'Surrender' niet meer levert dan een flauwe nevel voor een scène in het elfenwoud van 'Lord of the Rings'. De optelsom van de akoestische en de elektronische klanken maakt van 'The Free Zen Society' een vormeloze plaat. Het flinterdunne wordt extra pijnlijk in het einde van 'Majestical' en 'Clocking Space', wanneer de muziek zonder enige reden afbreekt en zelfs de schijn van een muzikaal traject verdwijnt.
Thirsty Ear blijft een label van hoge pieken (Tim Berne, Craig Taborn of DJ Spooky's 'Optometry') en pijnlijke dieptes. De ene plaat laat vermoeden dat het Blue Note van de 21ste eeuw opgestaan is, terwijl een volgende release de indruk geeft dat zomaar alles wordt uitgebracht wat binnen handbereik te vinden is. 'The Free Zen Society' valt helaas volledig in de tweede categorie.
Meer over The Free Zen Society
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
