Dat de Amerikaanse pianist en componist Fred Hersch opgroeide met het repertoire van Broadway, schemerde reeds door in zijn songbookcd's. Ook 'Leaves of Grass' – Hersch' muzikale setting van gedichten van Walt Whitman – draagt die muzikale stempel. Het kleine ensemble van vier blazers, cello en pianotrio, de romantische harmonische en melodische wendingen, maar ook de stemmen van Kurt Elling – dominant, rechttoe rechtaan – en de hoge helderheid van Kate McGarry wijzen in die richting. Bovendien laat Hersch een episode uit het begin terugkeren op het einde van het eerste en het tweede deel, als een klassieke recapitulatie voor het doek valt.
Ondanks al deze Broadwayreferenties staan op 'Leaves of Grass' geen klassieke songs. De doorgecomponeerde muziek en het gebrek aan refreintjes maken van het stuk één geheel dat niet zomaar uit elkaar gehaald kan worden. De keuze voor ballads of midtemponummers versterkt de samenhang tussen de verschillende delen. Toch bevat 'Leaves of Grass' twee tracks die reeds eerder te horen waren: het prachtig verstilde 'At the Close of the Day' (van 'Live at the Village Vanguard') en de ouverture 'A Riddle Song', die ook op 'The Fred Hersch Trio + 2' die functie vervult. Deze opener is meteen één van de knapste composities die op 'Leaves of Grass' te horen zijn. Melodisch heel catchy zonder "gemakkelijk" te worden, schept deze track enorme verwachtingen die helaas niet steeds ingelost worden. De grote melodicus Fred Hersch komt op 'Leaves of Grass' bij momenten immers tussen twee stoelen terecht, ergens halverwege de pure, tonale musicalmelodieën en het iets verder gezochte. Deze wat halfslachtige momenten worden op het einde echter omgebogen in een bloedmooie slotkwartier, met onder andere het prachtig zwevende 'The Sleepers'. Door de blazers als zachte nevels omhoog te laten kringelen, geeft Hersch Kurt Elling de vleugels die hem laten zweven boven de vertederende slapenden die in Whitmans gedicht beschreven worden. Ook 'Spirit that Form'd this Scene' – een duet tussen Hersch en McGarry – en het daaropvolgende 'On the Beach at Night Alone' met een honderd procent beheerste bassist Drew Gress getuigen van de kristallen lyriek die Hersch zo eigen kan zijn.
Op 'Leaves of Grass' toont Hersch zich meer als componist dan als pianist. Solistisch is hij zo goed als afwezig en ook de andere instrumentalisten krijgen weinig soloruimte. Met de focus op Whitmans gedichten en de stemmen van Elling en McGarry is dit een moedige en goede keuze. Het is echter jammer dat Hersch daarbij ook de arrangementen voor de instrumenten wat beperkt. Meer dan eens mogen ze alleen een tapijtje leggen of voorzichtige polyfone inzetten verzorgen. Met muzikanten als cellist Erik Friedlander, trompettist Ralph Alessi of saxofonist Tony Malaby was er meer mogelijk geweest. Bij momenten mogen ze dan iets meer, wat de muziek meteen meer kleur geeft: een militaire mars, een kerkkoraal of spitsere ritmes. In 'Now I Will do Nothing but Listen' laat Hersch de blazers woorden uit de tekst uitbeelden: een claxon, een alarm, lachen, kronkelen enz. De wat onhandige naïviteit waarmee dit gebeurt, onderstreept dat Hersch in de eerste plaats een melodieus componist is die orkestraal moeilijker uit de voeten kan. Dit maakt van 'Leaves of Grass' een verdienstelijke en bij momenten mooie cd, die echter ook de indruk nalaat dat er meer mogelijk in zat.
Meer over The Fred Hersch Ensemble
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
