De bandnaam "The Frames" doet vermoeden dat 'The Road Outgrown' een product is van een volwaardige, hechte groep. Niets is echter minder waar. Hoewel men normaal gezien een volledige band zou verwachten met zo'n naam, lijkt dit project veeleer een solo uitstap van de Ierse singer/songwriter Glen Hansard. Het laatste, lekker lang uitgesponnen live nummer van deze cd bulkt daarentegen van instrumentale virtuositeit, maakt komaf met het intieme en stilzwijgende karakter van de rest van de plaat en brengt plots een climax van jewelste! Maar wie is of zijn nu juist "The Frames" nu juist? Dat blijft een mysterie.
De 8 studiotracks van 'The Road Outgrown' zijn dus nogal persoonlijke, intieme nummers waarbij een eenvoudige ritmesectie van licht cimbaalwerk, een zachte slidegitaar en een slepende cello voor een teer muzikaal kader zorgen. Hoewel de toedekkende stem van Glen Hansard dit geheel met gemak overstemt en de nummers telkens naar zich toetrekt, blijft het fluistergehalte steeds erg hoog. De soberheid die The Frames muzikaal uitstralen, wordt op deze plaat ook visueel weergegeven door een witte hoes met een vage, zwarte schets en een boekje zonder enige nuttige informatie. De muziek telt, meer niet. Het akoestische, ritmeloze 'Rise' springt er duidelijk tussenuit. Hoewel de band hier mooi afwisselt tussen intense momenten en ijle stiltes, is dit nummer een vreemde eend in de bijt. Gelukkig wordt er niet te veel poeha aan geschonken dat dit toch wel wrange nummer geproduced is door de wereldbekende Steve Albini (waar The Frames gerust mee zouden kunnen uitpakken). De rest van 'The Road Outgrown' is immers onder handen genomen door ex-dEUS medewerker Craig Ward en klinkt veel voller en rijker. Met ogenschijnlijk eenvoudige gemakzucht kabbelt de plaat verder en laat een zeer vlot gevoel achter. Vooraleer een nummer goed en wel doorgrond kan worden, is het alweer gepasseerd. 'God Bless Man' durft daarentegen toch eenvoudigere "lalala" momenten af te wisselen met iets complexere akkoordschema's en patroonwijzigingen. Meer zal 'The Road Outgrown' echter niet vermoeien. The Frames blijven sieren in hun soberheid. De liefdevolle teksten die deze muziek verrijken, zorgen daarbij ook niet meteen voor verrassingen. 40 Minuten volstaan om met een gelukzalige glimlach weg te zwijmelen.
En plots duikt helemaal op het einde dan dat bombastisch live spektakel op ('Fitzcarraldo'), waarbij 2 violen op psychedelische wijze om mekaar cirkelen, zanger Hansard zich de longen uit het lijf schreeuwt, gitaren openscheuren en de cimbalen murw geslagen worden. Plots zijn The Frames een hechte band en brengen ze een ijzersterk nummer dat uitnodigt om ze zeker eens live te gaan bewonderen. En daar houdt 'The Road Outgrown' dan ineens mee op. Vreemd.
Meer over The Frames
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
