De Dilbeekse songwriter Jan-Pieter Delcour laat zich niet gemakkelijk in een hokje duwen. Het succes van single ‘Salty Tango’, mede opgeklopt dankzij het tv-programma ‘Beste Singer/Songwriter van Vlaanderen’, verhinderde niet dat de dertiger toch met zijn Fortunate Few-kwintet verder wilde. Zoals uit het titelloos debuut van de band blijkt, staat muzikale eigenzinnigheid centraal waarin Delcour zijn erg apart stemtimbre wel een belangrijke, maar zeker geen hoofdrol krijgt.
Het is niet eenvoudig om met half gesloten ogen bij de hese, hoge neus-en keelstem van deze songsmid niet aan Ozark Henry te denken. The Fortunate Few heeft echter wel wat meer uitdaging te bieden dan de West-Vlaming. Beiden hebben immers een voorliefde voor intieme pop met een mysterieus trekje, maar The Fortunate Few verpakt die in een cluster van complex uitgekiende arrangementen met een herkenbare jaren ’90 touch.
Songs als ‘Lonely Hearts’, geschreven door jazzcomponist Frank Vanoverstraeten, slepen zich zoet voort, maar verbergen de Franse fluisterstem van zus Joke Delcour (“je suis a toi”), een afgekapt breakbeatritme, bluesy gitaarspel en opwekkende percussietoetsen. Dat terwijl de zanglijn van de vrouwelijke backings zich in het collectief geheugen wringt om er nooit meer uit te komen (“we’re dancing for hours with Sir Lane and the Lonely Hearts…”). Zo bevat elk van de elf songs op dit album een erg doordachte structuur, die achter de heersende melodielijnen schuilt.
Dat is een tweede opvallende sterkte van dit gezelschap. Songs zijn geconstrueerd rond erg aparte, memorabele melodieën, gedragen door hetzij gitaar, zang of orgel. Of het nu gaat om een meer funky ‘1999’- een knipoog naar zijne Purperen Hoogheid? – of om single ‘Marillion’ met zijn hippe reggaebeat en vurige blazertjes: telkens zijn noten aanwezig die uitglijden of bewust net naast een basisvorm grijpen, allicht afkomstig van een grondige jazzinteresse. In een sober ‘Salty Tango’, waarin enkel zang en akoestische gitaar elkaar bekampen, valt op dat het vooral ook frontman Delcour is die houdt van grillige melodiestructuren die wegschuiven en hoog met laag verzoenen, zonder daarom druk over te komen.
Het apart gebruik van melodieën en harmonieën – zowel broos en sfeervol als grotesk en theatraal – geeft deze plaat een bijzondere, wat artificiële sfeer. Een term als artpop zou hier niet misstaan. The Fortunate Few nodigt voor enkele zachte aaien over het hoofd, maar durft naar de vingers te happen wanneer men te dicht bij komt. Toegegeven, de cd had misschien mogen stoppen bij track 10 (‘Last Song’), toch is er een erg grote neiging op het einde alles nog eens opnieuw te beluisteren. Wat een bijzonder album.
