The Fiery Furnaces wordt gevormd door broer en zus Friedberger en is afkomstig uit Chicago. Eleanor neemt de zang voor haar rekening terwijl Matt dat soms van haar overneemt en de instrumenten bespeelt. In vergelijking met hun naar bluesrock neigende debuut 'Gallowsbird's Bark' is 'Blueberry Boat' experimenteler en meer geschikt voor ADHD'ers.
Dat wordt al meteen aangetoond door opener 'Quay Cur'. De track begint met een duistere, slome beat, een orgel en synthesizers in een chaotisch, maar boeiend samenspel. Dan begint Eleanor te zingen op een soms kinderlijke manier waarna het nummer overgaat in een bombastischer deel waar een aanstekelijke orgel op de voorgrond treedt. Vervolgens speelt de gitaar verder in een snelle riff die gevolgd wordt door de zang. Deze wordt afwisselend verzorgd door Matt en Eleanor, die het naar het einde wat rustiger doen. Even komt het orgeldeel terug boven, maar dan eindigt het nummer toch echt. Zo zijn in 10:25 enkele ideeën door elkaar gearrangeerd die moeiteloos tot meerdere songs hadden kunnen leiden. Hetzelfde geldt voor het titelnummer. Na een mix van een stevige beat, synths en gitaar, bouwt het orgel enkele keren op naar een climax. Hierna kabbelt de song verder om dan weer stevig in te zetten met gitaar en de alomtegenwoordige synthesizer. Helemaal op het einde komt het kenmerkende, amusante deuntje nog op een vervormde manier leuk terug. Het hoeven echter niet altijd zo'n complexe arrangementen te zijn. Het verslavende 'Straight Street' wisselt een zenuwachtig orgelmelodietje af met wat trager, maar potig gitaarwerk. Dat gaat ook op voor 'My Dog was Lost, but Now He's Found'. Het opmerkelijkste is niet dat elke strofe een ander instrumentarium krijgt, maar dat Eleanor doet geloven dat het terugvinden van haar hond het belangrijkste feit van de laatste jaren is. Haar vocale prestatie hangt ergens tussen spreken en zingen, maar is altijd overtuigend. Soms is ze venijnig ("I gathered my courage and I could see their surprise / When I said: Go ahead you could cut my throat / But you ain't never getting the cargo of my blueberry boat."), dan weer is ze kinderlijk absurd ("Tea time at Damascus computer cafe / I'm looking busy and staring off the other way. / Leverkusen, Juventus; Leeds vs. Valencia: / I'm over-hearing all their nonsense in extensia.").
De bluesinvloed van hun debuut is niet volledig verdwenen. 'Mason City' start met een opgewekt orgeldeuntje begeleid op gitaar, die na twee minuten treurige blues inzet, zonder dat er aan de rest van het nummer is gesleuteld. Het sleutelen houdt het geheel spannend, enkel naar het einde van het album van 76 minuten steekt een gevoel van voldoening de kop op. Soms zijn de structuren nogal vergezocht of de geluiden wat te eenvoudig, zodat 76 minuten te lang kunnen zijn om ten volle van deze plaat te genieten. In stukjes gaat natuurlijk ook, al is er niet echt één nummer dat eruit schiet. Dat doet het album in z'n geheel wel en de vier punten zijn dan ook dubbel en dik verdiend.
Meer over The Fiery Furnaces
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
