Het aantal mensen dat nog opkijkt van een nieuwe release van The Fall slinkt zienderogen. Mark E. Smith en de zijnen spuien inmiddels als zowat 35 jaar lang nieuwe platen uit, wat de teller anno 2010 op 25 officiële studioalbums brengt. Toch blijft de formule, waarbij eigenzinnige indierock aan een punkattitude wordt gekoppeld, werken. Zo maakt het gezelschap dat afstamt uit het begin van de ‘Madchester’-periode nog steeds uitdagende, melodieus verantwoorde gitaarherrie, zoals laatste wapenfeit ‘Your Future, Our Clutter’ aangeeft.
The Fall is nog steeds het kolfje naar de hand van het Domino label, dat de band inmiddels al enkele platen geleden onder de vleugels genomen heeft en tussen zijn aanbod van aparte indiebands plaatst. Psychedelica en tegendraadsheid blijven immers twee belangrijke waarden in het chaotisch universum van deze Britse groep. Naar goede gewoonte wordt ook nu weer gewerkt met ruisvervormingen en bewust archaische doe-het-zelfproducties. Meesterwerk ‘Bury Pts. 1+3’ bestaat uit een eerste gedeelte doffe, helemaal verbleekte slowpunk om erna uit te monden in een loepzuivere, marcherende psychedelische rocksong. Op dit soort van uiterst interessante constructies toont Mark E. Smith zich heer en meester in het songschrijven.
Een arsenaal aan effecten of elektronisch vervormde geluiden verfijnt het geheel. Neem nu de moddervette, grollende baslijn die met hoog bubbelende keyboardtunes competeert in ‘Mexico Wax Solvent’ of subtiele vibrato-effectjes en tot vrouwenstem vervormde zang die het vurige ‘Hot Cake’ inkleuren: zoiets heet loepzuivere muzikale afwerking.
Daarnaast gaat er van dit slechts negen songs tellende plaatje een leuke energie en gedrevenheid uit, die wordt afgevlakt door de oppervlakkige, narratieve stem van een ogenschijnlijk immer dronken Smith. Dat zorgt voor een bijzondere chemie. Enige humor is The Fall dan ook niet vreemd. Ginnegappende titels als ‘Chino’ of ‘Funnel of Love’ omvatten niet enkel songs met pittige details, maar die ook in hun gek, creatief sfeertje mooi buiten de lijnen kleuren.
Dat The Fall synoniem staat voor eigenwijsheid is al lang geen geheim meer. Op dit album steken echter ook humor en een niet te evenaren nonchalance de kop op. Gekoppeld een ronduit geniale klankstructuren en melodieus sterke songs die mooi aan hun basis vasthouden, zorgt dat voor een erg overtuigend stukje muzikale klasse.
