Een specifiek eigen bandgeluid maken is essentieel om (h)erkend te worden. Dat lijkt de vaste spil en frontman van het postpunk collectief The Fall al een jaar of 30 goed te beseffen. Zijn gestructureerde chaosmuziek heeft onder enkele zware excessen moeten lijden in de loop der tijden, maar met 'Country on the Click' lijkt The Fall zich toch aardig te herpakken.
Met zijn half scanderende, nasale en narratieve stem grauwt Mark E. Smith steevast door de recyclagemuziek die zijn groep presenteert. Het is juist deze stem en deze manier van "zingen" die refereert aan de punkperiode van weleer. Voor de rest teert The Fall op enkele rauwe gitaarakkoorden, op hol geslagen drumpartijen en snelle basriffs. "Rauw" is inderdaad de juiste term en duidt op de manier waarop zowel band als zanger zich soms onverstaanbaar doorheen de 12 nummers wringen. De schreeuwlelijke gitaarnoise partijen in combinatie met een geagiteerde, half valse Mark E. Smit stem zorgt in elk geval voor een heerlijk nostalgisch gevoel dat teruggrijpt naar de betere The Stooges en MC5 tijden. The Fall doet nooit afbraak aan haar eigen ruwe, maatschappijkritische identiteit maar durft duidelijk toch brede muzikale paden te bewandelen. Binnen haar herkenbare straatje zwalpt deze Engelse bende immers van links naar rechts en andersom. Een dwangmatige, neurotische drum- en bascadans wordt veel gebruikt, maar nummers als 'Open the Boxoctosis#2' sieren dan weer door hun dansbaar en meezwierend karakter. Zware industrial impressies worden afgewisseld met gezapige en vadsige rock 'n' roll ('Loop 41 'Houston'). Deze muzikale gekte wordt ook gedekt door de meest nietszeggende en gekscherende titels. Potten- en pannenpunk is duidelijk nog niet dood.
Dat is misschien nog de grootste verdienste van The Fall: met erg beperkte middelen durft deze 24ste (!) bandplaat geen seconde te vervelen. Meer nog, in al haar authenticiteit en met een heerlijk straatgevoel klinkt 'Country on the Click' verdacht hedendaags.
Meer over The Fall
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
