Hoe begrijpelijk en sympathiek iets als jeugdsentiment ook mag zijn, dat het dodelijk is voor creativiteit en originaliteit wordt overvloedig bewezen. Reünies om den brode, mega-acts die dezelfde nummers meer live spelen dan ze ooit op de radio geweest zijn of heruitgaven van heruitgaven van compilaties: het laat de molen van de muziekindustrie draaien, maar zet muzikaal weinig zoden aan de dijk. Toch bestaan er alternatieven voor luisteraars die maar niet uit de jaren '80 en '90 weg geraken. The Faint is zo'n alternatief, want hoewel de band "pas" in 1994 werd opgericht hebben ze aardig wat donkere en monotone new wave, pruttelende electro, dansbare beats en anderen '80s snuisterijen in zich opgezogen. Op hun vierde album 'Wet From Birth' komt het allemaal in uptempo naar buiten waardoor de cd niet nostalgisch, maar aanstekelijk en bij momenten zelfs sexy klinkt.
Overdreven artistieke ambities zijn er op deze cd niet te rapen, zeker niet qua songstructuren. Klassieke strofe-refrein-brug nummers maken de dienst uit, maar geregeld wordt er wel gekozen voor een opbouwend of van strofe naar strofe veranderend arrangement, eventueel met een stevig slot. Dit echter zonder dat het er apocalyptisch aan toe moet gaan. Klankwijs wordt de muziek beheerst door de grijze, monotone stem van Todd Baechle, brommende bassen en het pruttelen van electro-keyboards. Door binnen dit kader eens te kiezen voor een meer funky drumpartij, een dreunende rock 'n' roll bas of een punky randje krijgen de songs een eigen accent. Zo zweeft er door 'Desperate Guys' een viool waarvan de korte uithalen afsteken tegen de vlakke new wave achtige achtergrond, maar de combinatie werkt wel. Een heel pak strijkers en een woordloos vrouwenkoor draven op in 'Southern Bells in London Sing' dat daardoor symfonische allures krijgt zonder te gaan zwelgen in bombast. Dat strijkers en de vrouwenstemmen nog andere mogelijkheden bieden laat afsluiter 'Birth' horen met een dreunend, naar gothic neigend klankbeeld. In 'Symptom Finger' komt zelfs even een Top 50 sfeertje boven wanneer een huppelritme gecombineerd wordt met Todd Baechle's zwaar vervormde stem.
Jammer genoeg is het niet altijd prijs. Want hoewel de meeste nummers best leuk klinken, zijn er ook die muzikaal net iets minder te bieden hebben: het heel electro gerichte 'Erection', het anders best opruiende en van een housy beat voorziene 'Paranoiattack' of 'Phone Call'. Dit laatste nummer is het enige dat last heeft van een "noch vis noch vlees" syndroom. Het even opduikende reggae gitaartje loopt er wat verloren bij en de combinatie van wave en electro die in andere tracks zo goed werkt, pakt hier minder.
Een nieuwe richting is het niet voor The Faint, noch voor de muziekwereld, maar wie het geluid van één of twee decennia geleden (nog) eens wil meemaken, geleverd door een nog levende band, heeft hier een groep die het kan. 'Wet From Birth' is zo mogelijk een cd die een generatiekloof tussen vader en zoon kan helpen dichtgooien.
Meer over The Faint
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
