Ian MacKaye is zonder twijfel een muzikale held. Niet enkel het stichten van de geweldige emogroep Fugazi, maar ook het oprichten van de straight edge-scene (waar hij inmiddels zijn rug alweer naar gekeerd heeft) en van groepen als Minor Treat, Egghunt, Pailhead heeft de man wereldwijd respect opgeleverd. En nu zijn er The Evens. Dit zijprojectje volgt de White Stripes-traditie en bestaat uit het duo Ian en drumster Amy Farina (The Warmers). De titelloze debuutplaat die dit tweetal presenteert, verlaat echter alle wilde wegen die deze punker voorheen is ingeslagen en bevat een stevige dosis rustige pop en singer-songwriterschap dat niet altijd even sterk uitgewerkt is.
The Evens kleden op hun titelloze debuut twaalf rocksongs uit tot bijna akoestische, folkachtige bijdragen. Druktemakerij of overenthousiasme zijn er bij The Evens niet meer bij. In plaats daarvan valt het op hoe ingetogen en vrij emotieloos dit tweetal te werk gaat. Hoewel de man-vrouw-verhouding vaak mooi wordt uitgespeeld in de zanglijnen, kunnen ze toch moeilijk verberen dat ze een zwakke en weinig expliciete stem hebben. De voornaamste kracht van The Evens manifesteert zich in het instrumentale luik. Dat laatste is overigens erg strak en afgemeten en komt soms toch heel rijk over, vooral als je weet dat slechts twee personen aan de basis ervan staan. Kort en krachtig, dat is de boodschap en dat hoeft daarom niet razendsnel te zijn. Een nummer als 'Crude Bomb' begint erg verwachtingsvol met roffelend drumwerk en afgekapte, opgroeiende gitaren. Als de instrumenten zichzelf inhouden om Amy te laten zingen, verdwijnt die kracht echter snel weer. Zo kunnen niet alle tekortkomingen worden weggewerkt. Ian neemt vaak zowel baslijnen als gitaarmelodieën voor zijn rekening op één enkel instrument, maar echt bruisen doet dat niet. De mooie, ruwe ideeën die aan de grondslag liggen van nummers als 'Around' of 'Blessed Not Lucky' zouden met meerdere muzikanten beter tot hun recht komen. Dat neemt niet weg dat de creativiteit die in deze sobere muziek aan de dag wordt gelegd het niet verdient om ongehoord te blijven. Wanneer in 'Minding Ones Business' zelfs die typerend hakkende en ronkende bas naar boven komt die Fugazi ook zo bekend maakte en de liefhebber onder de oppervlakte kijkt naar de politieke lading die veel van deze liedjes bevatten, kan het plezier even niet op. Meer dan een leukerdje voor de fans is dit schijfje immers niet.
Wie had ooit gedacht dat de schreeuwende Ian MacKaye zo'n lieflijke muziek kon maken? Op dit plaatje lijkt elke dreiging van storm erg veraf. De haast akoestische, introverte muziek die The Evens maken is mooi, maar beperkt. Met zijn tweetjes een groep vormen blijkt helemaal niet zo eenvoudig. Moest de frontman niet zo hoog aangeschreven staan, kan de naïviteit van deze plaat nog enigszins vergeven worden, maar in dit geval is het wat spijtig dat The Evens niet boven de middenmoot uitsteken.
Meer over The Evens
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
