Eén van de meer recente toevoegingen aan het rooster van extreme metalstijlen is de zogenaamde mathcore. Dat is een genre met wortels in hardcore en punk, waarbij de betrokken muzikanten met wiskundige precisie hun nummers componeren. Vandaar ook de naam. In de realiteit wil dat zeggen dat de nummers complex en gewaagd overkomen en dat een luisteraar er maar best de volle aandacht bij heeft.
The End is in elk opzicht een mathcoreband. Dit is helemaal geen hap-slik-weg muziek, hier moet een mens voor gaan zitten. De songstructuren zijn grillig en tarten blijkbaar elke vorm van logica. Break volgt break op, en tempowisselingen zijn schering en inslag. De bandleden verkennen elke vierkante centimeter van hun instrumenten en tonen daarmee meteen hun beheersing. Neem daarbij de hysterische zang van Aaron Wolff die het plaatje compleet maakt. Een muzikale uitdaging is wel het minste wat gezegd kan worden van tracks als 'Fetesque' of 'The Scent Of Elegance'. The End wou met 'Within Dividia' de sfeer van een film noir in het zilver krassen. De sfeer is er naar, maar een film noir moet het toch eerder hebben van langzame nummers, niet zozeer van het opgefokte dat The End presenteert. Het vergt soms te veel van de luisteraar. Het beluisteren van Within Dividia' is namelijk zo vermoeiend dat de term "luisterplezier" plots een heel wrange betekenis krijgt. The End laat een mens geen seconde rust en dat is jammer. Soms wordt de indruk gewekt dat de muzikanten met té veel pervers genoegen laten horen waar ze allemaal in staat toe zijn. Interessant voor collega-muzikanten of docenten, misschien iets minder voor anderen. Tot daartoe, want de nummers zijn soms erg sterk opgebouwd. Maar de grote minfactor van The End is de zang. Helaas is dat vaak hét minpunt, en dat is hier dus niet anders. Aaron Wolff schreeuwt de longen uit zijn lijf, maar de eentonige gil gaat sterk vervelen na drie nummers. Hij klinkt alsof iemand een speenvarken levend aan het spit rijgt. Sommigen krijgen vast een muzikaal orgasme bij het horen van dergelijk gekweel, maar het is in één woord "enerverend". Mocht hij meer variatie in de zanglijnen steken kon het ermee door, maar de hele plaat door aan dezelfde noot krijsen is er over.
The End is muzikaal best interessant, maar om dit in een ruk door te beluisteren is enorm vermoeiend. Voor virtuositeit een dikke pluim dus, maar dat maakt niet automatisch een goede plaat.
Meer over The End
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
