Soms zijn persberichten simpelweg vreemd. De tekst die 'Trouble Magnet' moet promoten bulkt van de onzinnigheden en vertelt het verhaal van een bokser die de lichtgewichten divisie heeft verlaten om bij de grote jongens te gaan kampen. Zijn wapens? Verfijnd voetenwerk, een harde uppercut en gitaarwerk dat iemand met gemak knock-out kan slaan. De sparring partners van dit kwintet uit Rouen zijn Motörhead en de Jon Spencer Blues Explosion. Meer dan één keer zullen ze waarschijnlijk niet met deze grootheden getraind hebben, want vergeleken met hun grote voorbeelden valt 'Trouble Magnet' veel te licht uit.
Hij doet nochtans zijn best, die kleine bokser uit Frankrijk. Met een furieuze barrage aan korte hoeken probeert hij de tegenstand meteen naar de keel te grijpen. Dat lukt bij 'Sweet Caroline' nog aardig, de slagen landen links en rechts terwijl het nummer in razende vaart voort dendert. Na een dikke twee minuten gaat de tegenstander zowaar aan het twijfelen! Hij moet achteruit, hangt bijna in de touwen! Is hier een grote verrassing in de maak? Nee hoor, de bordjes worden al snel weer gelijk gehangen bij 'Somewhere Else', dat veel dichter bij britpop aanleunt dan tegen voornoemde voorbeelden. Bij 'Everything I Touch I Break' is het helemaal op, alle lucht is uit de longen geslagen en de vermoeidheid begint zijn tol te eisen. Met een gezapig tempo en een ongeïnspireerd refrein komt de murw geslagen bokser niet verder dan een paar plaagstoten, zeker niet voldoende om zijn opponent te verontrusten. Na vijf rondes is de kamp afgelopen en hangt 'The Elektrocution' in de touwen. 'Babylon By Bus' ontmaskert het zelfverklaard zwaargewicht als een pluimgewicht, maar wanneer de krampachtige rock achterwege wordt gelaten komt de echte kwaliteit bovendrijven. De stem van zanger Maxime komt veel beter uit de verf in het rustigere nummer, en ook de gitaren kunnen beter hun stempel drukken op het geheel.
Helaas blijft 'Trouble Magnet' ook na dit korte intermezzo in hetzelfde bedje ziek: te krampachtige gitaarpartijen, een hoge stem die haaks op de al bij al vrij slappe rock staat en nummers die te hard zijn om echt britpop te zijn, en te zacht om bij de rockers te horen. Een beetje van alles en niets tegelijkertijd. Ook de tragere bluesstomper 'Rise To The Sun' kan niet overtuigen, de leuke aanzet wordt nooit vertaald in een voldoende krachtig nummer. Om bij de zwaargewichten te mogen gaan rocken zal 'The Elektrocution' nog iets langer moeten trainen.
