The Electric Prunes zijn de zoveelste gitaarband die in de jaren zestig met veel toeters en bellen de psychedelische toer op ging. Met ellenlange, wervelende gitaarsolo's, complexe drumroffels en zwaar gelaagde orgelpartijen en ongetwijfeld een gezonde dosis LSD werden stevig uitgerekte nummers gemaakt. Experimentele geluiden met slagwerk of synthesizer vervolledigden het symfonische karakter. Exact na 35 jaar besluit deze band van de Amerikaanse Oostkust om de instrumenten nog eens op te nemen en een tourneetje door Groot Brittanië te wagen. Deze 'Rewired' dvd bevat naast een integraal concert, ook een uitgebreid relaas van deze reünietournee.
De kwalitatief slechte beeld- en geluidsopnamen van het concert op 7 oktober 2002 in een zaaltje in Brighton kunnen immers niet verhullen dat The Electric Prunes volledig "passé" zijn. De goedkope effectjes van dubbele beeldvorming, warmtebeelden en vage lichtecho's bewijzen alvast dat de paddestoelen al lang uitgewerkt zijn. Van bedwelming is op deze manier al enkele decennia geen sprake meer. Het feit dat de cameralui regelmatig uit het beeld moeten wegduiken bewijst al genoeg. Hetzelfde geldt overigens voor de muziek. Deze bende speelt volledig op veilig. De vage echo's van de vroegere virtuositeit en experimentele jams op podium zijn nog een beetje terug te vinden in de overbodige, 4-minuten durende, dubbele gitaarsolo's, maar elke vorm van spontaniteit of onvoorspelbaarheid is duidelijk met de jaren afgestorven. Nummers als 'I Had too Much to Dream (Last Night)' of 'Devil's Candy' klinken nog het meest als een ooit uitgebrachte singel en kunnen muzikaal de tand des tijds nog enigszins overleven, maar de povere en afgelijnde weergave ervan spreekt wederom boekdelen. Verder is zanger James Lowe niet meer goed bij stem en slaagt hij er niet meer in om tezamen te zingen en een instrument te bespelen, waardoor hij soms een half nummer lang met een voorwerp in zijn handen staat zonder er gebruik van te maken. De boodschap van Lowe na 25 nummers dat "Nothing's Fucking Changed" oogst ook niet veel geloof. De gitaar van Ken Williams die met veel delay en reverbs wel enige accenten legt die het geheel in een roes zouden kunnen onderdompelen, is overigens volledig weggemixt. Hetzelfde geldt voor de mogelijk wervelende keyboardpartijen. Wat resteert is een gebrekkig geluid van een onstandvastige zang, drum en bas dat dertien nummers lang wankel standhoudt.
Extra aanvullend zijn een terugblik van de muzikanten op het afgelopen concert en een globale schets van tourneebeelden in backstage, bus of op andere locaties voor of na de verscheidene optredens. Zoals verwacht is daar weinig leven te bespeuren. Enige leuke toevoegsel is een felgekleurde 3D trip met computeranimaties door paddestoelenland. Een kleine dosis echte psychedelica is dus gegund.
Deze dvd vormt dus een duidelijk en spijtig relaas van het gevaar van tribute optredens. Een groep als The Electric Prunes kan gerust zijn bijdrage aan de muziekgeschiedenis betekend hebben, al is daar niet veel meer van terug te vinden.
Meer over The Electric Prunes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
