Het is vreemd dat in deze tijden van massale digitalisering het precies de folk is die een aardige revival meemaakt. Met singer-songwriters als Sufjan Stevens, Iron & Wine of Devendra Banhart kent de indiefolk de laatste jaren een bescheiden hausse. Ook The Elected vist in dezelfde vijver, zij het met een eigen accent. Voor dit zijproject schaarde Blake Sennett, gitarist bij Rilo Kiley, een hoop vrienden rond zich en liet hij zich assisteren door producer Mike Mogis, de man die verantwoordelijk geacht wordt voor de rustieke sound van onder meer Bright Eyes.
'Me First' begint op merkwaardige wijze. Opener '7 September 2003' steekt van wal met een collage van elektronicabeats en naar vinyl krakende operastemmen. Pas een minuut later neemt de klassieke indiefolksound – akoestische gitaar, eenvoudige drum, pedal steel en orgel – het voortouw. Dit merkwaardige contrast tussen warme, poppy folk en koele elektronica vinden we op verschillende nummers terug, iets waar de hand van elektronica-artiest Jimmy Tamborello – die naast zijn fulltime job bij DNTEL en The Postal Service ook nog een gaatje vond om op deze plaat mee te werken – zeker niet zomaar tussenzit. Op een uitzondering na blijven deze elektronische invloeden echter tot de achtergrond en enkele intro's beperkt. Een nummer als 'The Miles 'Til Home' illustreert dit goed: met beats en een slidegitaar wordt een eigen geluid creëert dat zich het best laat definiëren als zacht elektronische folk. Naar het einde van het nummer (en in het daarin overlopende 'Go On') wordt deze sound echter geradicaliseerd: het nummer wordt bot afgebroken door blieperige elektronica, gaat vervolgens over in een lofi akoestische folkballade, om tenslotte toch met elektronisch gekraak te eindigen. Jammer genoeg wringt deze combinatie van beats met akoestische klanken een beetje, waardoor het nummer aan karakter inboet.
In het cd-hoesje wordt Elliott Smith bedankt "whose limitless kindness and beauty will never be forgotten." De onlangs overleden muzikant heeft echter een aardige erfenis achtergelaten, getuige het mooie 'Greetings in Braille'. De combinatie van akoestische gitaar, mondharmonica en de fragiele, vluchtige stem van Sennett doet wel erg veel denken aan Smith en kan zo op een tribute. Al het leentjebuur ten spijt is het toch vooral een erg sterk nummer en zonder twijfel één van de hoogtepunten van het album. Jammer genoeg zijn nummers van dit niveau schaars gezaaid. Nummers als 'Don't Get Your Hopes Up' of 'Waves' zijn vooral heel erg luchtige folk en getuigen niet altijd van even veel inspiratie. De beats lijken hier eerder een gebrek aan inventiviteit te camoufleren.
Met 'Me First' geeft The Elected een eigen interpretatie aan de nieuwe folkbeweging. De cd mist alleen karakter om echt te kunnen overtuigen, iets wat bij voorbeelden als Elliott Smith of Bright Eyes wél het geval is. Zeker geen slecht album, maar om van een hoogvlieger te spreken zullen ze hun neofolk moeten uitdiepen.
Meer over The Elected
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
