Toen experimentele kunstenares annex songschrijfster Amanda Palmer en drumtalent Brian Viglione hopeloos verliefd werden op elkaar in Boston in 2001 en beseften dat ze samen yin en yang waren, begon dit pompeuze verhaaltje. De muzikale samenwerking die tussen het duo ontstond is ondertussen alom bekend onder de bijzonder scherpe groepsnaam The Dresden Dolls.
De muziek van Palmer en Viglione is een theatrale mengelmoes van de Duitse Weimar, verfijnd cabaret, sluwe erotiek, zwart cynisme, scherpe humor en speelgoeddecadentie. De wilde mallemolen die het flamboyante duo gaande houdt, combineert eveneens kitsch met minimalisme, rock 'n roll met strijkers, furie met liefde, een lach met een traan en grootsheid met bescheidenheid, zonder dat de contrasten ooit te stroef overkomen. Zelf noemden ze het ooit 'Brechtian punk cabaret' en sinds anderen hun best deden een andere mogelijk gepaste term te bedenken, is dit enkel op grotere twijfel en steeds sneller rollende ogen uitgedraaid. Het titelloze debuut van The Dresden Dolls was een verpletterend vaudevillekunstwerkje dat thema's als androgynie, kinderlokkerij, identiteitscrisissen, masochisme of alledaagse menselijkheid niet uit de weg ging en qua singles zowel het anarchistische 'Girl Anachronism' als het kinderlijk schattige maar daarom niet minder stout dubieuze 'Coin-Operated Boy' voortsproot. De bombastische magie die als een constante en belovende spanning tussen Palmer en Viglione hangt, is gebaseerd op brandende passie, overtuigend muzikaal meesterschap en een ontegensprekelijk authentiek karakter.
Op hun nieuweling 'Yes, Virginia...' is dit niet anders: Amanda Palmer is Patti Smith, Jerry Lee Lewis, Madonna en Freddie Mercury in één persoon en haar krachtige stem gaat van warme lage tonen tot snerpend hoog gezang. Ze krijst, hijgt, roept, vloekt, huilt, blaft, fluistert en smeekt en haar haast animale pianospel blaast het dak eraf. Ook Viglione is het Grote Boek Der Drummen onopgemerkt aan het herschrijven door hier een verraderlijk strakke beat, daar een minutieus gedetailleerd melodisch percussiecontrapunt en ginder een flitsend gecompliceerde hardrockpartij neer te zetten die desalniettemin steeds even uniek klinkt. En de nummers, die staan er. Als een huis.
'Yes, Virginia...' bouwt op een intelligente afwisseling van emoties. Palmers teksten zijn gevoelig, vijmscherp, onnozel, gevat, humoristisch. Waar hoekige popliedjes als het fijnzinnige 'My Alcoholic Friends' of het grappige 'Mandy Goes to Med School' schattig en meezingbaar blijken, zijn dijkbrekers als 'Necessary Evil' (de Dolls op hun best) of het moeiteloos van hysterie naar angstaanjagende rust overgaande 'Modern Moonlight' (Viglione's voorlopige hoogtepunt) dreigende toeken-op-uw-bakkes. Maar als het even mag, draait de stemming volledig om: de verrassend rustige single 'Sing' is heerlijk theatraal en geruststellend mooi, het kale 'First Orgasm' vertederend deugnietachtig en het zeven minuten durende 'Delilah' (hét hoogtepunt van dit album) is een parel waar menig songschrijver een arm voor mag geven. Voor elk wat wils dus: ontroerende schizofrenie-anthems ('Me & the Minibar'), dubieuze poppenkastspelletjes ('Mrs. O') of intelligent gecomponeerde mini-opera's ('Sex Changes') zijn allemaal van de partij, evenals de wel zeer vettige knipoog die 'Dirty Business' heet: "She's the kind of girl who only asks you over when it's raining / Just to make you lie there catching water dripping from the ceiling / (...) / She's the kind of girl who leaves out condoms on the bedroom dresser / Just to make jealous of the men she fucked before you met her".
'Yes, Virginia...' is het soort album dat per luisterbeurt groeit en dat ook blijft doen. Enkel piano en drums vullen dit werk, in combinatie met expressieve zanglijnen, maar het geluid is –mede dankzij de heldere productie van Paul Kolderie en Sean Slade- vol en afgewerkt. Hoewel het verrassingseffect van hun debuut er af is, hebben The Dresden Dolls hun muzikale formule flink verbeterd: ze zijn niet alleen één van de origineelste groepen van deze tijd, maar ook gewoon één van de allerbeste. De standbeelden van Kurt Weill en Bertolt Brecht zijn afgestoft: join the renaissance, maar doe het met een zekere ironische ondertoon.
Meer over The Dresden Dolls
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
