De voorbije twee jaar zijn erg druk geweest voor Bostons enige echte punk cabaret-duo The Dresden Dolls. Nadat Trent Reznor van Nine Inch Nails hen als voorprogramma mee de baan op vroeg, ze met hun tweede album 'Yes, Virginia...' (2006) en diens bijhorende tournees wereldwijd doorbraken en met 'The Onion Cellar' nog even een zelfgepende musical opzetten, hadden beide groepsleden even tijd voor zichzelf nodig. Zangeres/pianiste Amanda Palmer schreef een binnenkort te verschijnen soloplaat, begon op te treden met Aberdeen City, The Danger Ensemble en Estradasphere, en bracht met Jason Webley het debuut van haar zijproject Evelyn Evelyn uit. Drummer/gitarist Brian Viglione ging dan weer met HUMANWINE de studio in en de hort op, werkte samen met allerlei obscure groepen, begon drumclinics te geven en speelde recent als gastmuzikant nog percussie op Nine Inch Nails' instrumentale album 'Ghosts I-IV'.
Ondertussen hebben de twee Dolls elkaar dubbel en dik teruggevonden (getuige onder andere de voor zich sprekende album art) en besloten ze om met 'No, Virginia...' een tegenpool van hun vorige album op de markt te zwieren. 'A collection of unheard treasures from the Vault' staat er op de achterkant van het schijfje te lezen – en het woord 'treasures' blijkt niet gelogen: hoewel 'No, Virginia...' een compilatie is van allerlei verschillende beetjes zonder achterliggende context, klinkt de plaat als een perfect geheel en zijn de nummers stuk voor stuk geslaagd. Zo zorgt Palmers fijne pianowerk in het oudere 'The Mouse and the Model' meteen voor één van de beste werkjes op het album: het is nauwelijks te geloven dat het hier om een originele demoversie gaat. En hoewel alle nummers van Palmers hand zijn, bewijst Viglione weer eens dat zijn typische drumstijl enorm bijdraagt tot het geheel: zijn expressieve partijen zijn erg muzikaal, maar lopen nooit in de weg. Ook de Psychedelic Furs-cover 'Pretty in Pink' (reeds verkrijgbaar op het compilatiealbum 'High School Reunion') staat bijzonder goed met een Dolls-jasje.
De vijf "nieuwe" nummers bestaan uit per ongeluk achter de kast gevallen oudjes en livefavorieten die nog geen vaste albumplaats hadden gekregen: opener 'Dear Jenny', 'Sorry Bunch' en de eerste single 'Night Reconnaissance' zijn simpelweg heerlijke songs (met uiteraard al even smakelijke teksten) die lekker melodisch swingen en tevens opvallend poppy klinken. Ook het schattige slaapliedje 'The Sheep Song' is even misleidend charmant als bombastisch mooi, maar het is vooral het geweldige 'Ultima Esperanza' dat hoge ogen gooit – niet meer dan begrijpelijk dat Palmer deze song zelf als één van haar knapste composities beschouwt. Wat deze nieuwe opnames trouwens vooral siert, is het feit dat Palmers stem rauwer dan ooit is opgenomen: ze klinkt vrij hees, haar stembanden kreunen en ze durft er in trouwe Patti Smith-stijl zelfs af en toe simpelweg naast zingen. En laat dat nu net haar grootste charme zijn.
Tenslotte moet gezegd worden dat toch vooral de 'Yes, Virgina...' leftovers van een grote klasse getuigen. Terwijl het epische 'The Gardener' kruiperige horror combineert met een fantastisch refrein, zorgt de hilarische zwarte humor van 'Lonesome Organist Rapes Page Turner' (This is as far as I could get / He jabbed a needle in my neck / Erasing all the evidence / But there were matchsticks in my pants / And if a rock should hit my head / And I remember what he did / You'll be the very first to know / Maybe I'll find out why this damn thing won't stop bleeding) voor een opzwepend pianopunklied dat zijn gelijke niet kent. Het schitterende 'The Kill' is misschien zelfs de sterkste song op 'No, Virginia...' en de lange afsluiter 'Boston' werd overduidelijk enkel en alleen van het vorige album geweerd om diens flow constant te houden: het heerlijk meeslepende nummer verdient de titel van Bitterzoete Ballad, met tranen tussen de toetsen en zweet op de cimbalen. En dat op een compilatietussendoortje: verre van verkeerd.
Meer over The Dresden Dolls
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
