The Dorf is het huisorkest van de Dortmundse club Domicil. De bezetting varieert van 15 tot 25 muzikanten waarvoor geput wordt uit een reservoir van trompetten, saxen, elektrische gitaren, cello, viool, percussie, keyboards en elektronica. Leider is Jan Klare die ook de muziek schrijft.
Heel eenvoudig kan de muziek van The Dorf omschreven worden als een mengeling van jazz, rock en vrije improvisatie, maar dan niet in de gedaante van hip, neuzelend of dance-achtige behang. Klare's band ligt meer in de lijn van Frank Zappa of Peter Vermeersch' X-Legged Sally. De stukken bestaan uit aaneengeregen episodes (soms erg verschillend van karakter), de melodieën neigen naar het atonale en worden bij voorkeur gespeeld door hele groepen muzikanten: unisono of in mixturen. Wat bij The Dorf echter ontbreekt zijn het virtuoze, ritmisch scherpe van Zappa en de complexe structuren van Vermeersch. Het wordt allemaal net iets overzichtelijker gehouden. Met de pompende blazers heeft The Dorf ook iets van de onlangs overleden George Russell, maar hier mist het orkest dan weer de knallende solisten waarover de Amerikaan wel kon beschikken.
Hiermee worden meteen de zwakkere kanten van het orkest blootgelegd, zoals de soms minder presterende solisten: een saxofonist die zichzelf voorbijschiet in de articulatie of een vlakke ritmiek van de trompet. Dit probleem wordt voldoende opgevangen door de focus te leggen op het orkest, meer dan op de individuele muzikanten. Dat daarbij ook meer ingezet wordt op kracht dan op nuance is een tweede minpunt, zeker in combinatie met de af en toe slordige uitvoering die echter nooit echt storend wordt. Compositorisch blijven er mogelijkheden liggen zoals een meer polyfone uitwerking, iets wat gedeeltelijk wordt geneutraliseerd door de verscheidenheid aan muzikale basisideeën. Nu eens drijft een compositie op een ritmisch ostinaat, een sitarachtig dronegeluid, een riff of een harmonische lijn, dan wordt er gekozen voor een hectische zapstructuur zoals in het sterk improvisatorische 'Miniatures'.
Ondanks de tekortkomingen is alleen de vlakke, dance-achtige sci-fi jazz van 'Torn' een echte tegenvaller. Bijzonder aanstekelijk klinkt 'Blast' met een ritme dat er tot in het chaotische ingeramd wordt, punky noise, beukende blazers, '70s lounge kitsch en generiekmuziek van Amerikaanse tv-series. In deze eclectische variatie laat de band zich op haar sterkst horen. Polyfoner klinkt de groep in 'Licht' dat draait rond (en op) een centrale basriff. Door de steeds wisselende bovenbouw ontstaat een gelaagdheid die de muziek een extra dimensie geeft. Bovendien krijgt de luisteraar hier ook een goed ontwikkelende tenorsaxsolo te horen die daarbij aardig geholpen wordt door de elektrische gitaar.
Als extraatje is op de cd ook een videoregistratie van 'Ahead or Behind' te zien. Het geeft een mooi beeld van hoe het er in de band aan toe gaat en laat nogmaals de sterktes en de zwaktes van de cd en de band horen. In het meer bescheiden, preciezere werk van het begin komt de band nog wat te kort, iets wat uitvergroot wordt door de mindere opnamekwaliteit. Wanneer de hele groep in de weer is en er stevig gerockt mag worden, dan slaat The Dorf gensters. Met deze titelloze plaat verdienen ze echter het voordeel van de twijfel.
Meer over The Dorf
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
