Met 13 nummers in 37 minuten maken The Dirtbombs meteen duidelijk waar het hen om te doen is: een stel stevige riffs op de wereld loslaten, niet meer, niet minder. Meer is het inderdaad niet met de weinig opwindende of diepgaande teksten zonder verassende wendingen. Minder echter ook niet. Bijna elk nummer heeft zijn eigen portie vette riffs en doet wat het moet doen: leuk zijn.
De zanglijnen die het gitaargeweld vergezellen klinken soms zelfs wat als popmuziek om alles wat gemakkelijker te laten klinken. Zonder overweldigend te zijn, blijven zo de helft van de nummers gemakkelijk hangen. Af en toe zijn die zangmelodietjes echter iets te glad en te zagerig, op het irritante af. 'Stupid' is daardoor een compleet overbodig nummer. Het start overtuigend, maar het refrein heeft een te hoog meezinggehalte om overtuigend bij de muziek te passen. De sterkste nummers zijn die waar vooral aan het geweld en minder aan de zang is gedacht. 'Stuck in the Garage' heeft nog wel een aangenaam meebrulgehalte dankzij een erg repetitief refrein en bovendien brengt onder andere een sterke bassolo nog iets extra. Ondanks het ietwat onnozele "hoi" dat tussen de regels door wel eens geroepen wordt, is ook 'I'm Through With White Girls' een deftig nummer. Het is strakker afgelijnd en ordelijker dan zijn voorganger. Toch zit de cadans er goed in en enkele gitaarsolo's doen de rest.
De belangrijkste kritiek naast de zagerige zang is dat het geregeld erg monotoon is. Nummers bestaan uit een miniem aantal riffs. Voor variatie is het wachten op eventuele solo's. De kracht en het plezier dat van de meeste songs uitgaat zorgen gelukkig voor de nodige animo om een degelijke plaat af te leveren.
Meer over The Dirtbombs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
