De heren van The Dillinger Escape Plan zijn geen alledaagse muzikanten: op plaat zijn ze zonder twijfel een van de meest frenetieke metalbands ooit, met een ton aan onnavolgbare riffs en lastige songstructuren die aan het eind toch op hun pootjes terecht komen. Live weten deze jongens diezelfde waanzin overigens perfect na te bootsen, gecombineerd met een waanzinnige energie en een op hol geslagen attitude. Hun hak-op-de-tak metal is geen spek voor ieders bek, maar met 'One Of Us Is the Killer' hebben ze mogelijkerwijs hun beste plaat tot dusver afgeleverd.
Voor de fans is het alvast zo dat die zich geen zorgen moeten maken: nog steeds is The Dillinger Escape Plan een erg zenuwachtige en heftige band, die constant links gaan wanneer iedereen rechts verwacht en dat daarenboven doen met een maximum aantal afwisselende riffs en bizarre melodieën. Dat had vroeger al eens tot gevolg dat een volledige schijf uitzitten een vermoeiende taak was, blijkbaar eentje die enkel weggelegd was voor personen met een wel erg hoge graad van ADHD. Dat is – nu de band ook rijper is – een beetje veranderd. De tempowisselingen en geflipte breaks vliegen nog in het rond, maar er zit meer structuur achter. Het lijkt wel alsof deze keer The Dillinger Escape Plan vooral aan de songs heeft gedacht en allicht minder aan het tegendraads doen. Daardoor schiet de band nu meer dan ooit met scherp, want de tracks blijven beter hangen. Een paar goede voorbeelden van deze 'nieuwe' aanpak zijn 'Prancer' (heftige mathematische hardcore), 'Paranoia Shields' (gefliptheid in het kwadraat) of het erg kwade 'Crossburner'.
Toch blijft de kern van de band volledig bewaard en dat betekent dus ook dat mensen die liever een makkelijke structuur in de songs hebben of graag het overzicht bewaren, hier compleet aan het verkeerde adres zijn. Het vergt alweer wat doorzettingsvermogen om 'One Of Us Is the Killer' te doorgronden, maar wie zich de moeite getroost, zal snel merken dat er veel meer achter zit dan simpelweg zoveel mogelijk riffjes in een nummer stoppen. The Dillinger Escape Plan heeft een afgelijnde opzet en dankzij de hogere aandacht voor de song als geheel slagen ze daar nu bijzonder goed in.
Uitdagend, frenetiek, geflipt, agressief, splinterbom: allemaal woorden die perfect van toepassing zijn op deze act. Het is niet de meest toegankelijke dan wel makkelijkste groep daar buiten, maar met dit album laten ze wel horen dat ze behoren tot de absolute wereldtop.
