Toen The Dillinger Escape Plan in 1999 zijn debuut op de wereld losliet, werd iedereen met verstomming geslagen. 'Calculating Infinity' was een knoetharde synthese tussen metal en hardcore die zowaar een zweem van free jazz met zich mee droeg. Opvolger 'Miss Machine' (2004) bleef trouw aan deze beginselverklaring, maar vergat niet om de muzikale ontdekkingstocht verder te zetten. Hoewel de groep temidden enkele bezettingswissels intussen drummer en stichtend lid Chris Pennie verloor aan de progrockers van Coheed and Cambria, is daar op 'Ire Works' gelukkig niet veel van te merken. De plaat gaat verder op het elan van zijn voorgangers en blijkt een fascinerend opus dat zich niet voor één gat laat vangen.
De songs zijn grosso modo onder te verdelen in drie categorieën. Allereerst zijn er de verwoestende splinterbommen à la opener 'Fix Your Face'. In onder meer 'Lurch' en '82588' schreeuwt Greg Puciato zich de longen uit het lijf, terwijl woeste gitaren en furieuze drums de luisteraar murw slaan met hun atypische ritmiek en ontregelde melodieën. Daar tegenover staan tracks als 'Black Bubblegum', waar de vergelijkingen met Mike Pattons hobbyproject Peeping Tom niet van de lucht zijn. Puciato legt een vocale veelzijdigheid aan de dag die vooralsnog gepatenteerd werd door mister Faith No More zelf. Krachtige stemuithalen, sinister gefluister en gelaagde backing vocals gaan gepaard met een meer open maar daarom niet minder indrukwekkend geluid. 'Milk Lizard' herbergt invloeden uit de southern rock en behelst zelfs een streepje trompet, maar dat weerhoudt het nummer niet om te klinken als Danko Jones op een paar kilo speed. Ergens tussen het brute geweld en de gecontroleerde razernij in, maakt The Dillinger Escape Plan voor het eerst ruimte voor sferische rustpunten en elektronische experimenten. Hoewel het nerveuze 'When Acting As A Particle' wat licht uitvalt, blijkt 'When Acting As A Wave' een intrigerende crossover tussen metal en breakcore – no kidding. Wat dan te denken van afsluiter 'Mouth of Ghosts', dat vertrekt vanuit een pianoriedel en langzaam crescendo gaat naar een epische apotheose? Fans van klassieke metal zullen er niet mee gediend zijn, maar zij die hun lawaai graag fijnversneden zien, mogen alvast beginnen likkebaarden.
Stilstaan is achteruitgaan, moeten ze bij The Dillinger Escape Plan gedacht hebben. De explosieve cocktail van vlijmscherp gitaarwerk, schizofrene ritmepartijen en bijtende vocalen wordt verrijkt met een drang naar vernieuwing en een uitgebreider geluidsspectrum. Op het eerste gehoor doet 'Ire Works' zo als geheel ietwat gekunsteld aan, maar na enkele luisterbeurten vallen de puzzelstukken toch op hun plaats. Het resultaat is in elk geval één van de meest gedurfde platen van dit jaar.
Meer over The Dillinger Escape Plan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
