Wat kan men nu verwachten van een band met zo’n naam? Inderdaad, punkers van het zuiverste soort: het soort anarchistische werkelozen dat spuwt op man en maatschappij, muzikaal in het rond stampt en er nog mee weg kan ook. Maar The Dicks uit Texas waren nog net dat tikkeltje extremer en muzikaal krachtiger dan vele soortgenoten. Labelbaas en punkgod Jello Biafra himself heeft zich er na lange tijd aan gezet het debuut van dit schenenschoppende kwartet opnieuw onder handen te nemen en zet met zijn firma Alternative Tentacles de trend voort om vergeten punkrockbijbels opnieuw af te stoffen.
De bal ging in 1980 aan het rollen toen de band met zijn vurige speedrock’n’roll de spraakmakende single ‘Hate the Police’ uitbracht. Koppel dat aan een volumineuze frontman (Gary Floyd) die in zijn wansmakelijke verpleegsteroutfits en vol schmink openlijk uitkomt voor zijn homofilie, en de band kreeg in een conservatieve staat als Texas al snel de status die ze nastreefde. Met titels als ‘Anti-Klan’, ‘No Nazi’s Friend’, ‘Bourgeois Fascist Pig’ … hielden de pro-communistische Dicks dan ook echt geen blad voor de mond.
Ook op muzikaal vlak durven The Dicks al eens te flirten. Natuurlijk gooit het viertal regelmatig vurige speed rock’n’roll in de strijd. Onstuimig drumwerk met veel cimbalen, gierende gitaarsolo’s (die zonder pardon uit de bocht vliegen, zoals in ‘Rich Daddy’) en een strakke bas vormen de basis voor rechtdoor dravende punksongs van dertien in een dozijn. Voornamelijk de drie bonustracks van de lange tijd verboden ‘Hate the Police’ ep (‘Dicks Hate the Police’) draven stevig rechtdoor en zijn met hun viersporen opnamekwaliteit, vintage punk. Frontman Gary slaagt er in om agressief, maar ook melodieus en verstaanbaar te klinken (zelfs in zijn brultirades), Glen heeft zijn gitaar duidelijk stevig ter hand en tovert niet enkel swingende r&r patronen maar ook scherpe, gierende solo’s uit zijn instrument en Pat zorgt voor veel rumoer op cimbalen en snaredrum.
Het kwartet komt echter uit Texas, waar blues en country welig tieren en dat blijkt ook duidelijk. Voortdurend parodieert dit kwartet de heersende muziekstijlen uit die streek. ‘No Nazi’s Friend’ opent als een trage, smerige bluessong alvorens in de refreinen open te barsten tot echte muzikale woestenij. Afsluiter ‘Dick’s Can’t Swim’ spreekt helemaal tot de verbeelding: het nummer bestaat uit twee onderdelen, duurt zo’n elf minuten (een record voor een punksong) en is in feite een lange, gecontroleerde jam met scheurende bluessolo’s, funky baslijnen en een stevige sixties psychedelica, zo weggelopen uit de Jimi Hendrix periode. Om dat laatste extra te beklemtonen, wagen The Dicks zich zelfs aan een cover van de gitaarlegende zijn ‘Purple Haze’ (“excuse me, while I kiss THIS GUY”), maar die verzandt dan weer in te ongepolijst, vlot punkwerk.
Het is duidelijk dat het hier gaat om een historische klassenbak. The Dicks waren enkel al fabuleus omwille van hun gedurfde uitstraling – pak in het centrum van de rednecks tijdens volle Bush periode maar eens uit met een sleazy slapsticksong als ‘Anti Klan’ waarin een banjo verkracht wordt en de Ku Klux Clan een stevige veeg uit de pan krijgt. Er is ook maar één oplossing voor mensen die financieel te veel boven het gemiddelde van de gewone mens zitten: afschieten! Maar ook op muzikaal vlak durfden The Dicks hun … uitsteken. Al is er veel kwaliteitsverschil tussen de diverse songs, ‘Kill from the Heart’ is en blijft een sterk album.
