In 2000 bracht de Belgische formatie The Demague Reacts haar eerste plaat uit: 'Action Reaction'. Op deze cd namen groepsleden Johan Vanderdriessche, Paul Flush en Frank Michiels vrijwel uitsluitend standards, van onder andere Billy Strayhorn en Duke Ellington, onder handen. Voor het recentere 'Kazzbah' werd nagenoeg enkel gewerkt met eigen composities. Met de leuze "No Clichés here, the musicians just take off and invite you to follow...", leiden de drie multi-instrumentalisten de luisteraar naar ongekende plekken. De vraag is alleen of het daar fijn vertoeven is...
De Brit Paul Flush bedient de toetsen terwijl Johan Vandendriessche jongleert tussen saxen, fluiten, drum, gitaar en basklarinet. Frank Michiels zorgt voor elektrische en akoestische percussie, speelt steeldrum en keyboard en leeft zich verder uit met loops en real-time-sampling. Soms levert dat aangename momenten op, al is opener 'Samba X-periment' beslist geen smaakmaker. De compositie begint met enkele geloopte stemmen en een repetitieve steeldrummelodie. Een strakke beat vervoegt het klankenpallet dra en zal haast voortdurend voor een monotoon gedreun zorgen. Dat de basdrum op elke tel ook voor de muzikanten weinig inspirerend is, blijkt al gauw. Bijna tien minuten en een makke Rhodes-solo, een saxsolo en een fluitsolo later, blazen de vuile klanken van de baritonsaxofoon het stuk uit. 'To All of You' begint veelbelovend, er wordt met succes naar een mysterieuze sfeer gezocht. Al snel strooit een kinderlijk melodietje, daarenboven nog inspiratieloos uitgevoerd, echter roet in het eten. Na enkele minuten kunnen de muzikanten gelukkig teruggrijpen naar de sfeer waarin het nummer aanvankelijk baadde. Met 'Jazzbar – Kazzbah' lijkt het drietal de draai gevonden te hebben. Geduldig wordt het klankbeeld opgebouwd en nu valt op dat de muzikanten wel degelijk naar elkaar luisteren. Er is opeens ook sprake van het groeien naar een climax. Paul Flush leeft zich uit op zijn Hammond orgel, een instrument dat hij duidelijk goed beheerst, zonder in clichés te vervallen. Het als suite opgevatte 'Jo'burg' is ronduit aangenaam om naar te luisteren en het trio wordt voor deze compositie uitgebreid met gastgitarist Jean-Marie Aerts. Met het grootste gemak wordt er met verschillende muziekstijlen geflirt en het saxofoongeluid van Johan Vandendriessche is merkbaar ronder. Ook 'Dancing on Ice' kan meer bekoren en de klanken die Johan Vandendriessche hier uit zijn fluit haalt, doen terugdenken aan zijn bijdrage op Mark Moulins 'Top Secret'.
Als donderslag bij opklarende hemel is daar dan plots cd twee. Met poëzie, genre "Hey guys, don't you know? / There ain't no place for jazz on the radio!", verveelt zanger Freddie King de luisteraar. 'No Time for Jazz' is een trip zonder bestemming. De overige tracks op de tweede cd zijn remixes van nummers op cd één. Remixer van dienst is Frank Michiels, die er zowaar in slaagt om de monotonie van op het eerste volume nog te overtreffen. Niet echt ideaal voor huiskamergebruik, maar zulk materiaal is ongetwijfeld spek voor de bek van vele dj's.
'Kazzbah' is een dubbelplaat van ongetwijfeld uitstekende muzikanten die het experiment niet schuwen, al is het resultaat over het algemeen teleurstellend.
Meer over The Demagogue Reacts!
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
