Donker is deze muziek zeker, maar blinken doet ze minstens even veel. The Dears laten op 'No Cities Left' horen hoe zwarte romantiek verschillende gedaantes aanneemt, zonder zwartgallig of zielig te worden. Dat The Smiths een belangrijke inspiratiebron waren, wordt door The Dears zelf allerminst ontkend. Dat kan ook moeilijk, al was het maar omwille van het zangerig neuzelende stemgeluid van frontman Murray A. Lightburn dat meer dan dikwijls aan dat van The Smith's frontman Morrissey doet denken.
Toch is het totaalgeluid van The Dears niet hermetisch gesloten. Klare akkoorden, gloeiende keyboards en pianopartijen zorgen voor een melodisch en bij momenten zelfs episch geluid waar de waardigheid en de intrinsieke klasse en stijl van afdruipen. Dit basisgegeven wordt in verschillende richtingen vertaald. 'Lost in the Plot' heeft met de drammerige gitaarakkoorden iets meer geweld dan de meeste andere tracks, maar blijft binnen dit duidelijk rockgericht idioom heel statig. Wanneer strijkers, koperblazers en fluit bovengehaald worden, krijgen de nummers symfonische allures. 'We Can Have It' krijgt zo een breed uitgesponnen opbouw mee waarbij ook de doorlopende structuur (zonder strofes of refreinen) meer ambitie verraadt dan het leveren van een klassieke popsong. '22: The Death of All Romance' – een duet van Lightburn met pianiste Natalie Yanchak – kan met het orkestrale slot dan weer zo op de Night of the Proms staan. Naast het rockerige of het symfonische zoeken The Dears ook nog een derde weg. Met het bijvoegen van sax of orgel laten ze een goed gedoseerde dosis kitsch op hun duistere romantiek los. 'Never Destroy Us' lijkt zo wel filmlounge, al laat het strak gemepte slot er geen twijfel over bestaan dat rechtlijnige rock steeds om de hoek kan komen loeren. In 'The Second Part' drijft het kitscherige zelfs even richting het pathetische wanneer een koor het slot komt versterken.
Steeds blijft de romantiek echter gevrijwaard van ironie of cynisme, ook wanneer er meer naar het grootse of het softe opgeschoven wordt. Dit neemt echter niet weg dat sommige nummers iets langer duren dan hun intrinsieke muzikale waarde verantwoordt. Deze sporadische langdradigheid en de soms wat houterige drumpartijen mogen dan minpunten zijn van 'No Cities Left', de cd blijft een aantrekkelijk schijfje voor iedereen die van gloedvolle, romantische poprock houdt. En dat moeten echt niet uitsluitend zwartjassen, zwaar geschminkte of getormenteerde luisteraars zijn.
Meer over The Dears
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
