De tijden dat The Dandy Warhols uitblonken met in lsd ondergedompelde, psychedelische indierock, zijn gepasseerd. Zoals ze zelf ooit vertelden: “because heroin is so passé”. Na zeven langspelers is het gezelschap onder leiding van Courtney Taylor-Taylor matuur geworden (vroeger een taboewoord!). De achtste plaat, ‘This Machine’, doorprikt vier jaar studiostilte met een opvallend ernstig, consistent geluid. Dat neemt niet weg dat de Dandy’s nog steeds blijven goochelen met zoete melodieën, wervelende gitaarpartijen en heerlijk rondzwevende klanktapijten.
In feite zijn The Dandy Warhols er steeds in geslaagd goede songs te schrijven, maar die niet altijd te verpakken in een volwaardig krachtige cd. Dat is bij ‘This Machine’ wel anders. Er zit op dit schijfje opvallend veel diversiteit, maar toch klinkt alles veel compacter en minder ijl dan voorheen. De gitaren hebben de plek van de retro synthesizerklanken van Zia McCabe voor een groot stuk ingepalmd en het kwartet uit Portland heeft de ijle ‘ooh’s’, ‘aah’s en meanderende echolandschappen veelal achterwege gelaten.
Gelukkig is het psychedelische element gebleven. Maar dat zit eerder vervat in van die constructies als bij ‘I Am Free’ waarbij bas, gitaar, drum en zelfs trompet hun eigen bestaansreden proberen ten gelde te maken en samen een duizelingwekkende klankpuzzel opzetten. Dan komen vette bluesakkoorden in de plaats van echo’s en lang nazinderende gitaaraanslagen. En als virtuositeit het overneemt van studiomanipulatie, betekent dat enkel maar een stap vooruit.
Natuurlijk bevat ‘This Machine’ nog instrumentale passages met slepende gitaren, sitar en zangmantra’s zoals het ellenlange ‘Don’t Shoot, She Cried’. Toch houden de erg strakke bas- en drumsecties deze heren toch netjes met de voeten op de grond. Er wordt onder de fans zelfs gegoocheld met een genre als grunge en dat is toch niet helemaal uit de lucht geplukt. In ‘The Autumn Carnival’ begint het gezelschap zelfs een beetje onderhuids te dreigen doordat de gitaren wat luider mogen en de bas net wat meer gromt. En als er voor de fans in zowat de hele wereld buiten Europa via iTunes dan nog een bonuscover van Violent Femmes wordt meegegeven, bekent het gezelschap helemaal voor het stevigere werk te gaan.
‘This Machine’ is een prima indieplaat met het nodige groeipotentieel. The Dandy Warhols blijken immers nog steeds over de kracht te bezitten aanhoorders te overspoelen met zoete, beklijvende melodieën, maar doen dat met meer haar op de tanden dan ooit het geval was. En die transformatie is goed. Nu kan de band misschien ook live ook wat steviger uit de hoek komen, waar het in het verleden als eens durfde te haperen.
