Het is twee jaar geleden sinds deze landgenoten met hun ep 'Depression Is A Fulltime Job' op de proppen kwamen. Over hun geestestoestand valt enkel te speculeren, maar voor deze groep is het reizen tussen verschillende opnamestudio's alvast wel een fulltime job. In de twee jaar die aan dit debuutalbum voorafgingen, nam het duo de verschillende nummers op in onder andere Rising Sun Studio, Sugarbeat Studio, Team 4 Action Studio of gewoon gezellig bij hen thuis. Of het verschil in studio's ook een verschil in klank van de verschillende nummers heeft opgeleverd, is voor discussie vatbaar. Wat wel gezegd mag worden is dat 'Girlfriends & Excess' een pittig plaatje is geworden dat opnieuw bewijst dat Belgen allesbehalve muzikale analfabeten zijn.
Belgische artiesten kunnen in dit kleine landje best opgedeeld worden in Vlaamse, Waalse en zelfs Brusselse. Elke subgroep heeft zo zijn eigen invloeden en het mag muzikaal niet als nadeel genoteerd worden dat geen van hen er vies van is die invloeden ten volle in de muziek te verwerken. Zo bevat de Waalse muziek, waar ook dit duo in gecategoriseerd zit, vaak een ietwat rauwe, onafgewerkte sound. Wel levert het bij de stijlbeschrijving altijd wat problemen op. The Dallas Explosion maakt zo: "Dirty Classic Rock that ain't classic yet. Mag ook: " Retro influences with a 21st century sound." Maar het duidelijkst is waarschijnlijk: "Soul/rhythm and blues influenced rock music"
Openingsnummer 'Silent Pain' begint met een opzwepende, kort aangeslagen basintro die lekker ruw wordt aangedikt met een rudimentaire drumpartij. Het nummer swingt voort aan een soort Red Hot Chili Pepper- tempo om dan tijdens het refrein, opgevuld door uitgesponnen keyboardnoten, harmonisch perfect in de plooi te vallen. Met 'Not Even Gone' gaat het duo de singer-songwriter-tour op. Zanger Dallas Geoffrey Hautvas zingt met een licht hese stem over de akoestische gitaarakkoorden heen en hoewel het thema een cliché is van een 'ik-zie-u-graag-maar-kan-u-niet-krijgen-kaliber (lees: "You're not even gone but I already miss you"), blijft het deze song wel een spontane meezinger. Elk van de dertien tracks op het album houdt het overwegend simpel en blijft vrij van franjes. De keyboards doen hun werk steeds subtiel op de achtergrond en muzikale climaxen die in ieder nummer zitten, worden meestal gestuurd door de gitaar die met uptempo bluessolo's over het audiospectrum heen scheurt.
Enkel thematisch blijft de groep, op enkele uitzonderingen na, vervallen in clichés. Met uitzondering van tekstueel leuke nummers als 'Demon In My Pants' of 'Swimming Contest', blijft de vrouw ook nu weer het meest gekozen thema van dit testosteronduo. Hierdoor wordt het geheel, gelet op de helderheid van de meeste nummers, soms net iets té gezapig. Leuke achtergrondmuziek dus, maar een actieve luisterbeurt zal weinig bijleren. Wie voor de rest meteen verkocht is voor de leuke basintro waarmee het album begint, zal tijdens een concert overigens op zijn honger moeten blijven zitten. The Dallas Explosion heeft onlangs besloten om de basgitaar op stal te laten. Pianist- bassist Morris Raymond speelt nu tegelijk de baslijn en de melodie op zijn keyboard.
Meer over The Dallas Explosion
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
