Spelen met clichés kan een amusante bezigheid zijn, maar de valkuilen hierbij hebben al meer dan één slachtoffer gemaakt. Op 'Goodbey' slaagt de uit Denver afkomstige band The Czars er meestal in om de grootste gevaren te ontlopen. Met hun onbeschaamd nostalgische en romantische ballades zouden ze bij momenten zo op Radio Donna kunnen, al dient hier meteen bij vermeld te worden dat het hier niet gaat om goedkope, maar eerder om vlotte muziek. Heel vaak gedacht en gebracht vanuit de piano klinken de nummers vaak heel kleurrijk door toevoeging van trompet (Ron Miles), pizzicato violen, 60's en zelf kitscherige meerstemmige samenzang, koorpartijen, orgel, zachte elektronica en hier en daar ook gitaren met distorion.
Met hun hang naar een brede poptraditie en een stevige lading overduidelijke inspiratiebronnen slagen The Czars er toch in om geen kopieën te zijn. 'Paint the Moon' mag dan met reverb op de gitaar en een tango/latin gevoel in de drum schatplichtig zijn aan Roy Orbison, met zanger John Grants stem van gemiddelde hoogte bewaart het nummer toch de nodige eigenheid. Idem voor de jaren '50 jukeboxwals 'Bright Black Eyes'. 'Little Pink House' heeft dan weer dicht tegen Nick Cave's 'Where the Wild Roses Grow' gelegen: een sobere pianoballad met jazzy invloeden die Grant laat horen in duet met Julie Monley. Minder overtuigend is het afsluitende 'Pain'. Mocht dit nummer iets sneller opgenomen zijn dan zouden de drammende gitaren en de voorspelbare harmonie zo uit het gemiddeld puberpunkrocknummer kunnen komen. Dat het tempo gedrukt wordt, maakt deze link minder expliciet, maar muzikaal interessant wordt het nummer er niet door.
Enkele tracks van de cd stijgen ver boven hun soortgenoten uit, zeker wanneer er eens wat gedurfder met de harmonie wordt omgesprongen. 'The Hymn' is een smakelijk heterogeen nummer dat begint met een woordloze koorpassage (zonder al te gemakkelijke referenties naar Queen op te roepen) om daarna als piano popballad verder te gaan, waarna dissonante elektronica het zoete prentje komt verstoren. Bovendien wordt dit muzikaal tegenwringen op een onweerstaanbare akkoordenreeks geplaatst die zeker niet uniek is, maar die hier wel werkt. 'I Saw a Ship' lijkt dan weer geënt op een oud volks- of zeemanslied. De piano met een hoog muziekdoosgehalte en de verschillende lagen trompetgeluid spelen een subliem spel van heldere majeur en gesloten mineur akkoorden, waardoor het nummer op de meest onverwachte momenten en soms tegelijkertijd één van de twee kanten wordt uitgeslingerd.
'Goodbye' is geen onvergetelijk album, maar een mooi collectie romantische liedjes. De titel van de cd bleek echter haast profetisch, want enige tijd na het uitkomen van de plaat verlieten vijf van de zes leden de band. Voor John Grant echter nog geen reden om er mee te stoppen. Met nieuwe muzikanten toert hij momenteel om met 'Goodbye' zeker enkele harten te breken.
Meer over The Czars
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
