De uit Sidney afkomstige The Crooked Fiddle Band bouwt al een vijftal jaar aan de muzikale weg. In die periode brachten ze twee EP’s uit en harkten een uitmuntende live-reputatie in elkaar. Zo slagen ze er in om met akoestische instrumenten een héérlijk rauw geluid te creëren, wat naar eigen zeggen aangenaam warm klinkt en erg filmisch overkomt. Voor het ineen puzzelen van hun eerste langspeler was het dan ook de opgave om al deze eigenschappen ook in de studio en later in de respectievelijke huiskamers te kunnen vatten. Om dit te bewerkstelligen koos het viertal ervoor om de studio in Amerika (Chicago) in te duiken, waar ze Steve Albini tegen het lijf liepen. Deze knoppendraaier (die ooit zijn sporen verdiende voor zijn werk met onder meer The Pixies, Nirvana, Joanna Newsome, PJ Harvey, Palace Music/Bonnie ‘Prince’ Billy, Mogwai, Jimmy Page & Robert Plant en Sparklehorse) ging terstond ook hun debuut producen.
Dat het rauwe element aanwezig is op het album – dat ze ‘Overgrown Tales’ gedoopt hebben – komt meteen naar boven in openingsnummer en eerste single ‘Countess Barthory’s Finishing School For Girls’. Het gaat van start met ontstemde violen die al vlug worden bijgetreden door wilde drums en steeds meer opborrelen tot een rauwe en vluchtige melodie. Misschien is de term die het meest de lading dekt wel ‘nachtelijke autosnelwegfolk’ gehard door stevige drums en geolied in scherpe violen.
Het folkaspect komt nog meer naar voor in ‘The Ruination Of Junkyard Joe’. Het rauwe verdwijnt hier aanvankelijk en wordt ingeruild voor nadrukkelijke melodieën en zelfs wat stampende gezangen. De finale ontaardt echter weer in rauwere folk, maar eindigt uiteindelijk alsnog met zachtaardig getokkel. Dit getokkel wordt voortgezet in ‘Clockwork Bride’ wat aaibare vioolfolk is die de stempel van Albini – de kleine effectjes, de tegendraadse geluidjes en subtiele details – bevat.
Dat ‘Overgrown Tales’ echter niet enkel bestaat uit vurige folk wordt bewezen met ‘All These Pitchforks Make Me Nervous’. Dit nummer gaat van start met een gipsyklanken die niet zouden misstaan in een nieuwe prent van Emir Kusturica.
Via het als gipsyrock te omschrijven ‘The Mountain Hag’s Advice’ – aangedikt met vocalen die wel wat weg hebben van Mongoolse keelgezangen en verblindende sirenegezangen – wordt uitgekomen bij ‘Beneath Ash And Ocean’, wat een scherpe breuk betekent met wat vooraf ging. Het lied is namelijk een ballade pur sang, waarin een viool walsend alle blikken vangt. Iets meer schwung is te vinden in ‘Over Hill And Under Hill’, wat opnieuw opgehangen wordt aan viool, maar wat voorzien is van wat percussie. Ondanks dat laatste lijkt de tweede helft van het album bol te staan van traditionele folkinstrumentals. Afsluiter ‘What The Thunder Said’ onderstreept dit alleen, hoewel – toepasselijk – ook opnieuw wat meer ruimte is gemaakt voor vuur, veel vuur, maar tevens zijn er haast minimale passages. Een toepasselijk nummer om af te sluiten.
The Crooked Fiddle Band heeft een bewonderenswaardig debuutalbum gemaakt dat baadt in de Noordwest-Europese muziektraditie. Het Australische viertal weet bovendien enkele andere invalshoeken te vinden, waarbij gipsy en punkrock de belangrijkste zijn. Toch is ‘Overgrown Tales’ in wezen een traditionele folkplaat.
