Sommige dromen komen wel degelijk uit. Vraag maar aan de Gentenaar Bregt de Boever. De juiste man op de juiste plaats bracht de ‘Puraman’ zo’n drie jaar geleden in de backstage van de Minnemeers bij de Jamaicaanse rasta Congo Ashanti Roy, waarna een afspraak volgde om samen in de huisstudio van De Boever in Sint-Maria-Aalter een song op te nemen. Plots bleken echter de vier Congos op te dagen, wat tot een gezellig muzikaal samenzijn leidde. Op zijn beurt is de Belgische twintiger naar Kingston gereisd om ideeën uit te wisselen met de legendarische band, waarna een proces volgde van over en weer sturen van bergen muziekfiles en –partijen. En nu is er dus, wonder boven wonder, een volwaardige dubbelelpee: eentje waarbij zowel Pura Vida met zijn elfkoppig gezelschap als de vier fabuleuze Congos een mooie plaats krijgen en waarbij de versmelting tussen Jamaica en Gent effectief bezegeld wordt.
Dit enkel op vinyl verkrijgbare dubbelalbum presenteert vanzelfsprekend rootsreggae van een erg hoge kwaliteit, anders hadden The Congos er nooit hun schouders onder gezet. Het wereldberoemde Jamaicaanse kwartet zorgt voor een prachtige vocale verrijking, zonder de muziek van Pura Vida echt naar zich toe te trekken. En dat is natuurlijk een hele prestatie. Dit album klinkt dan ook heel erg fris, maar toont veel respect voor traditionelen en klanken (er wordt in het wereldje zelfs luidop een vergelijking gemaakt met het meesterlijke ‘The Heart of the Congos’).
Opener en titeltrack ‘We Nah Give Up’ klinkt als een heerlijke traditional met zijn traag wandelend ritme en korte gitaarslagjes, die veel ruimte bieden voor de gospelachtige zang van The Congos. Een pittig trompetmotiefje, dromerige melodica en een bas die weet wanneer hij ondersteuning moet bieden en wanneer te zwijgen, creëren een aangenaam, rustig karakter. Uptempo opvolger ‘Africa’ is al even sterke rootsreggae en ruikt ook lekker naar het eerdere werk van het Jamaïcaanse viertal. Frontman Cedric Myton zingt voluit en met een ontroerende overtuiging. Hier valt echter al op hoe De Boever en zijn band een eigen stempel drukken: door de moderne tijd toe te laten in de vorm van licht psychedelische, neerdwarrelende bubbelelektronica.
Dat hedendaags karaktertrekje doet hier wonderen. Zo zorgt Pura Vida voor een veelgelaagde, warme deken die de relatief eenvoudige, melodieus sterke reggaesongs netjes ondersteunt. Zelfs een sober voor- en nazingmoment als ‘Tuffer’ met klassieke gitaarbegeleiding en wat djembegeroffel, wordt met een subtiele echo gevuld en klanktechnisch tot in de details afgewerkt.
Naarmate de dertien songs van dit dubbelalbum passeren -drie aanvullende dub-instrumentals niet meegerekend- valt meer en meer op hoe Pura Vida de touwtjes prima in handen houdt. Strak uitgewerkte blazerssecties, de verschijning van toasters Saimn-I en Collieman die wat hedendaagse ragga in de weegschaal gooien of Bregt die de micro zelf in ‘Proceed’ oppikt en hem even niet aan Congo Ashanti of Cedric Myton doorgeeft, vormen de leuke extra’s. Dat laatste nummer biedt met zijn kinderlijk melodietje op melodica, sober kader en soulvol glijdende blazerssectie trouwens een stukje puur muziekplezier.
‘We Nah Give Up’ is een meesterwerk, dat leidt geen twijfel. Het is ook duidelijk dat het niet The Congos zijn die hiervoor de eer mogen opstrijken, maar er netjes aan meewerken. Enkel al het feit dat beide partijen in elkaars studio effectief zaken zijn gaan opnemen om hun muzikaal broederschap te bezegelen, is indrukwekkend. Lang in het vak of niet: hier is sprake van een samengaan van grootheden!
