The Clientele is een Brits trio dat in 2000 debuteerde met het album 'Suburban Light'. Twee jaar geleden was er hun tweede, 'The Violet Hour', en nu hebben de mannen uit Hampshire de moeilijke derde plaat uit. Op 'Strange Geometry' gaan ze rustig verder op de weg die ze al jaren bewandelen: dromerige, ingetogen rocknummers die jammer genoeg iets te veel lijken op het werk van groepen als R.E.M. en Elbow.
Vooral de link met R.E.M. valt op, niet in het minst door de licht nasale, soms hoog uithalende stem van zanger Alasdair MacLean. Opener 'Since K Got Over Me' beschikt over een eenvoudige songstructuur en de galmende gitaarklanken die kenmerkend zijn voor de tegelijk toegankelijke en mysterieuze muziek van de wereldgroep uit Athens, Georgia. Maar zowel in uptempo rockers als '(I Can't Seem to) Make You Mine' als in het intrigerende, trage 'My Own Face Inside the Trees' doet het geluid van The Clientele iets te vaak denken aan Stipe en co. 'K' lijkt met zijn licht verontrustende stemsamples en ijle synthklanken wat verandering te brengen in het uniforme geluid, maar dat is maar schijn. Na een kleine minuut verzandt The Clientele opnieuw in het klassieke songpatroon van gitaar, bas en drum. Het is een spijtige constante op 'Strange Geometry': als er al eens een vernieuwend idee in een nummer zit (de originele intro van 'My Own Face Inside the Trees', de aparte strijkers in 'E.M.P.T.Y.') wordt er simpelweg te weinig mee gedaan. En waar het begin van het album nog wat variatie bracht qua tempo, schiet de tweede de helft ook op dat vlak tekort. De nummers kabbelen voort zonder spannende momenten of uitschieters en daar kan een streepje overstuurde gitaren in 'When I Came Home from the Party' of de spoken word van 'Losing Haringey' weinig aan veranderen. Ook MacLeans stem zorgt voor weinig verrassingen: de man kan zingen, dat moge duidelijk zijn, maar hij haalt zelden uit met zijn stem, alles blijft braaf en zonder risico's. Het lijkt wel of The Clientele als hoofddoel heeft de luisteraar in slaap te wiegen; op zich is daar niets mis mee, maar daar is hun muziek dan weer niet beklijvend genoeg voor. Ook de vele strijkpartijen missen hun effect en komen eerder geforceerd over.
'Strange Geometry' is dus allesbehalve een boeiende plaat geworden. Het geluid van The Clientele blijft te veel aan de oppervlakte en durft te weinig de diepte ingaan. Dezelfde elementen blijven terugkeren: reverbgitaren, een streepje viool hier en daar, en het monotone stemgeluid van Alasdair MacLean. Een zweverige, maar al bij al vooral saaie plaat, zonder weerhaakjes. Leuk voor even, maar niet spannend genoeg om langer dan een paar nummers te boeien.
Meer over The Clientele
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
