Deze CD is een hulde aan Annette Wüst, de vrouw van Chris Joris, die overleed in 2001. De overheersende sfeer op dit eerste album na vier jaar stilte is dan ook zoals te verwachten viel: nostalgisch, ingetogen en - ondanks de soms grote bezetting - intiem. De plaat bevat vooral het tragere werk, weinig up-tempo-nummers, maar komt nooit in de buurt van meligheid en is niet vervelend. Er staan dan ook enorm diverse dingen op, alleen al door de verschillende kleuren die de wisselende bezettingen opleveren.
Chris Joris zelf legt een verbluffende veelzijdigheid aan de dag. Hij bespeelt percussie-instrumenten optimaal: hij komt tot een volwaardige dialoog met de andere instrumenten en hanteert voortdurend de juiste balans. Ook neemt hij een paar minder voor de hand liggende instrumenten ter hand. In 'June 25' gebruikt hij de berimbau, een Braziliaans volksinstrument met een vreemde, nasale klank. Het wordt merkwaardig maar geslaagd gecombineerd met het strijkorkest van Bergen. Bovendien brengt hij een paar magistrale solo's op piano, onder andere in 'Ballad For A Tortured Africa', dat soms aan het werk van Keith Jarret doet denken: het is pianomuziek die zweeft tussen licht en donker, alles badend in een sfeer van geconcentreerde improvisatie. In het donkere titelnummer spelen saxofonist Pierre Vaiana en violiste Cécile Broché mee. Er is het prachtige nummer 'Kobiye' met de Guinese N'Faly Kouyate als vocalist en op kora, een Afrikaanse luit. Fré Desmyter levert mooi vakwerk als pianist en Pieter Thys levert in verschillende nummers bijdrages als gitarist. Chris Mentens speelt contrabas, en componeerde daarnaast 'The Long Way Home' en 'Earth', een werk dat gewoonweg Afrika ademt en spontane associaties met savannelandschappen opwekt, onder meer door de verbluffende, geraffineerde percussie-intro. 'I Heard A Milonga' is een mooie tango à la Piazzola, met een berustende repetitieve baslijn van contrabas en piano, die nu en dan doorbroken wordt door een intens romantisch intermezzo.
Dit is geen gemakkelijke muziek. Sommige nummers vergen wegens hun geladenheid volle aandacht, maar belonen die ook ruimschoots. Desondanks is dit vrij toegankelijke muziek zonder overbodige of pompeuze complexiteit. De nummers van deze CD zijn één voor één kunstige pareltjes die tonen dat tranen ook ongelooflijk mooi kunnen zijn.
Meer over The Chris Joris Experience
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
