Het was al weer vier jaar wachten op een nieuw album van Chris Joris, maar met ‘Marie’s Momentum’ keert Belgiës meest inventieve drummer terug met een album dat jazzier klinkt dan ooit. Waar de Afrikaanse invloeden een meer prominente plaats kregen op vorige platen, is het Afrikaanse briesje, dat door de nummers waait, subtieler. Dit is ongetwijfeld ook te danken aan de twee sterkhouders van het Brussels Jazz Orchestra die Joris te hulp schieten. Saxofonist Frank Vaganée en trompettist Nico Schepers moeten voor temperamentvol vuurwerk zorgen. Een verbluffend spelende Free Desmyter op piano en Alain Gilain op bas maken het kwintet compleet. Het resultaat is lyrische, overwegend peinzende jazzplaat die subtiel en kleurrijk is. De begeleiding op ‘Marie’s Momentum’ is van het hoogste niveau.
Op ‘Song of Mercy’ is de samensmelting van de volle, rollende congaritmes het haast schichtige en hoekige ritme van pianist Free Desmyter dat wat het nummer karakter en diepgang geeft. Desmyter knoopt zijn botsende akkoorden haaks in op het golvende patroon van Joris’ percussie en bereikt met een minimale begeleiding een maximum aan kleur en ritme. Deze dwarse begeleiding wordt desalniettemin nooit druk en laat ruimte voor de blazers. Dit is een perfecte voedingsbodem voor Frank Vaganée die het transparante thema uitpuurt in een gevoelvolle solo die doorspekt wordt met enkele vinnige hardboplijntjes. Vaganée is meester van een onwaarschijnlijke natuurlijke, fluwelen toon die ook zijn solo’s domineert. De kracht schuilt dan ook in het feit dat hij met enkele scherpe, gehoekte frases de nodige punch aan zijn vloeiende spel geeft.
Ook in ‘Naked Raku’ schittert Fré Desmyter. Hij bevolkt dit postbopnummer met een prachtige pianosolo waarin hij hoekige passages koppelt aan de nukkige syncopes van de bas en afwisselt met snelle rechterhandlijntjes.
De componist Joris staat gekend om zijn narratieve en contemplatieve kracht. Trouw aan zichzelf en zijn oeuvre, tekent hij merendeels dromerige, of weemoedige nummers die slechts hier en daar echt ontvlammen. Joris draagt het album op aan zijn nieuwe vlam, maar creëert zelden een echt uitbundige sfeer van sprankelende verliefdheid. De bloedstollende ballade, ‘Marie’s Moment’, is zo’n moment waar zijn pen schittert in eenvoud en tristesse, maar niet echt de joie d’amour bewierookt. Joris creëert een mistige cimbalenwolk waarover de piano met slechts enkele noten een droeve, weemoedige partij drapeert. Vaganée’s sax huilt het thema overtuigend.
In ‘Mulatina’ en ‘Green Thumb’ wisselt de percussionist de melancholie in voor wat krachtiger voer. Hij opent ‘Mulatina’ met een krachtig voorbeeld van zijn kunsten. Met lichte tred zet Joris een up-tempo ritme en evoceert met complexe percussie en dromerige pianoharmonieën een loom ontwaken onder de Afrikaanse zon. De uitgesponnen blazermelodie roept dan weer beelden op van de halfslapende partner die langzaam ontwaakt, als een spinnende kat. Het meest opwindende nummer is ‘Green Thumb’ waarin de blazers zich van hun meest funky kant laten horen. Het contrast tussen de zachte klank van Vaganée en de majestueus schetterende trompet van Nico Schepers geeft extra diepgang aan dit verfrissende moment van uitgesproken blijheid.
Een buitenbeentje is ‘Alfonsina y el Mar’. Een echte misser is dit nummer niet, maar echt passen in het anders overwegend coherente plaatje doet het ook niet. Dit nummer van Mercedes Sosa handelt over een dichteres die zelfmoord pleegde door in zee te wandelen na de dood van haar geliefde en hoewel zangeres Kimberley Dhondt warm en diep zingt, slaagt ze er niet in om de pijn van het nummer geloofwaardig te brengen.
Op ‘Marie’s Momentum’ slaagt Chris Joris er meer dan ooit in om de Europese contemporaine jazz te combineren met de kleurrijke ritmiek van zwart Afrika. Zijn ontheemde verhalen worden subtiel opgebouwd. Sierlijke, meditatieve thema’s worden geënt in een bodem van bonte percussieritmes en ontaarden op tijd en stond in inventieve, tollende slotpassages. In vergelijking met vorig werk, kan er bijna gezegd worden dat ‘Marie’s Momentum’ een vrolijke plaat is, maar de enkele wulpse uitschieters nemen niet weg dat de overheersende sfeer van de plaat weer nostalgisch en beschouwend is.
