De nieuwste indiepop-sensatie uit Dublin heeft net haar debuutalbum afgeleverd en het klinkt redelijk authentiek. Kortweg is de stijl van The Chalets een mengeling van de poppunk van No Fun At All en de vrolijke rock van het oudere No Doubt. Toch overstijgt de groep deze vergelijking door de keyboards, xylofonen en originele ritmiek die in hun nummers verweven zitten.
Het album opent met 'Theme from Chalets', waarin de samenzang tussen de groepsleden onmiddellijk opvalt: vier van de vijf laten hun stem horen. Zangeressen en toetsenisten Pee Pee en Pony worden bijgestaan door de mannelijke stemmen van gitarist Enda en bassist Chris. De dialogen die door de samenzang worden opgebouwd zijn ook duidelijk in 'Checkout' en 'Two Chord Song' en doen vermoeden dat The Chalets goed naar The Beach Boys hebben geluisterd. Niet moeilijk dus dat het hele album ook zomers klinkt, met korte en luistervriendelijke liedjes. De synthesizers in 'Feel the Machine' zorgen ervoor dat de groep niet simpelweg als punk kan geklasseerd worden; de handklapjes en de xylofoonsolo in 'Beach Blanket', één van de betere liedjes, bevestigen dit alleen maar. Ook de soms minimalistische grooves van drummer Dylan in bijvoorbeeld 'Red High Heels' zijn raar maar geslaagd. Toch beklijven de meeste nummers niet: de melodieën zijn redelijk monotoon, het geheel blijft nogal simpel en de zanglijnen klinken soms zelfs kinderachtig, wat vooral storend is in het flauwe 'Gogo Don't Go'. De instrumentale tussenstukjes 'Arrivals' en 'Departures' zijn overbodige vullertjes, hoewel de elektronische beats in het laatste er nog door kunnen. Toch zijn er een paar lichtpunten: 'Fight Your Kids' begint als een zeer intelligent ritmefestijn met pianomelodietjes en gaat plots over in een stevig poppunknummer, terwijl 'Nightrocker' de brug slaat tussen punk en de glampop van Goldfrapp. En raar maar waar, in 'Love Punch' (het sterkste nummer van het album) is er zelfs een dikke vleug Guns N' Roses te ontdekken wanneer een elektronische beat, die de synthmelodie begeleidt, door een meer dan stevige gitaar wordt overgenomen en allerlei geluidjes je om de oren slaan. Als je het catchy refrein "I know you love me but you're fucking crazy" eenmaal hebt gehoord, zit het toch even vast in je hoofd.
The Chalets is een moderne groep met een opvallende presentatie, een aparte stijl en bij momenten een leuke instrumentatie. Het geheel klinkt te afgeborsteld en kan wat meer kracht en organische klanken gebruiken, maar dit past wel bij hun jeugdige imago. En dat deze groep een stevige portie humor en seks in hun muziek kwijt kan, is duidelijk te merken in de videoclips op hun officiële website.
Meer over The Chalets
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
