Wat doe je als muzikant wanneer je al een tijdje in een post-, art- of andere punkband speelt en je wel eens iets anders wil? Dan richt je toch gewoon even een folkband op! Deze 'logica' volgden Pete Quirk (Hint Hint), Durek Fudesco (Pretty Girls Make Graves, Murder City Devils) en Marty Lund (Cobra High), drie muzikanten uit Seattle, toen ze samen The Cave Singers uit de grond stampten. Ook al was het niet meteen de bedoeling om folkmuziek te gaan spelen, hun gezamenlijke voorliefde voor o.a. Bob Dylan, The Pixies en Fleetwood Mac deed hen snel belanden bij een sound die dicht aansluit bij wat hun voorvaderen decennia terug al deden. Daarom is het misschien toch net iets logischer en makkelijker te begrijpen indien Amerikaanse muzikanten op een gegeven ogenblik teruggrijpen naar hun roots en er hun eigen weg mee uitgaan. De constante stroom prachtige Amerikaanse folk- en rootsreleases zijn er dan ook naar: My Morning Jacket, American Music Club, Band Of Horses, Sparklehorse en recent nog Fleet Foxes om er maar een paar te noemen. Voortaan horen echter ook The Cave Singers in dit lijstje te staan.
'Invitation Songs' bulkt van de prachtige (semi-)akoestische folknummers die soms ondersteuning krijgen van een trombone, mondharmonica of piano. Drums worden slechts spaarzaam toegelaten, enkel op 'Dancing on Our Graves' zijn ze zeer opvallend aanwezig en dit dankzij het karakteristieke geluid. Op dit nummer klinken ze namelijk als de typische dubbel besnaarde drum in Schotse fanfares: zeer fel en opzwepend. Zelf vergelijken de bandleden het meer met het geluid dat een krant maakt als deze op een tafel geslagen wordt. Een ander opvallend geluid is de stem van Pete Quirk: hij klinkt alsof hij snipverkouden is en daarom alleen nasale klanken weet te produceren. Ook al past dit perfect bij de soms duister klinkende nummers, er zullen zeker mensen ver weg willen blijven van dit 'geneuzel'. Typische stemmen krijgen altijd te maken met voor en tegenstanders.
Hoewel heel de plaat met de ene voet in het verleden en de andere in het heden staat, worden oud en nieuw pas helemaal verenigd in het nummer 'Helen': naast het fingerpicking gitaarspel wordt het nummer gedragen door een scheut synthesizergeluiden, of hoe folk anno 2008 toch weer zeer modern kan klinken! De song 'Cold Eye' kan zo weggelopen zijn uit de cd 'Howl' van Black Rebel Motorcycle Club, nog een plaat die doordrongen is van het oude Americanagevoel. Met 'Royal Lawns' en 'Oh Christine' zijn er nog twee tracks die dezelfde switch zouden kunnen maken. Het nummer 'New Monuments' heeft door de monotone bas een dreigender sfeertje, piano en mondharmonica vallen vervolgens prachtig in en stuwen het traag op gang komend nummer naar grote hoogten. Echte missers zijn er niet te vinden, al wil 'Bricks of Our Home' maar niet uit de startblokken schieten en het nummer klinkt te vlak om echt te kunnen overtuigen. Afsluiten doen de heren wel weer in schoonheid: naast de meerstemmige zang en een prachtig klinkende melodica wordt er in 'Called' weer duchtig met de krant op tafel geklopt. Ondertussen is het echter wel duidelijk dat het om een wasbord gaat dat als percussie-instrument gebruikt wordt, hoe mooi en origineel de uitleg over de krant ook is.
The Cave Singers hebben met 'Invitation Songs' een oerdegelijk eerbetoon aan de blues- en folkhelden van weleer gemaakt. Het is een plaat die doordrongen is van de Amerikaanse muziekgeschiedenis, maar tevens ook hedendaags bestaansrecht heeft. Een niet geringe prestatie van drie heren die tot voor kort in een veel luider genre hun ding deden. De innige omhelzing van de bandleden op de hoesfoto zegt hopelijk veel over de toekomst van The Cave Singers: drie muzikanten die elkaar gevonden hebben uit liefde voor dezelfde muziek en waarvan nog veel moois verwacht kan worden.
Meer over The Cave Singers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
