Het verhaal van The Bullfight is er één van overnachtse roem. Dit Rotterdamse vijftal startte in 2003 als pop-noircuriositeitje. Muzikaal sloten ze stille huwelijken tussen enerzijds toegankelijke pop en anderzijds de diepe melancholie van new wave. Hierdoor ontstond er een soort 'optimistisch klinkende' Nick Cave –of Depeche Mode-adaptatie. Toch duurde het nog drie jaar vooraleer hun demo werd opgemerkt door het label Living Room Records. Hun debuutalbum 'One Was a snake' werd een gitzwarte parel.
Het eerste dat opvalt aan The Bullfight is ongetwijfeld de diepe, zwoele stem van zanger Nick Verhoeven. De stemkleur van deze man bevindt zich aan dezelfde kant van de regenboog als die van David Gahan, zanger van Depeche Mode. Opener 'That's You, Charles' begint met een trage, bevreemdende synth. De diep duistere stem leidt een onmiskenbare melancholie in. Wanneer na anderhalve minuut de gewenning stilaan haar intrede doet, gooit de groep er een overgang bij van traag uitgesponnen gitaarakkoorden die opzwepend tromgeroffel inleiden. Met een simpele opstelling van gitaren, bas, drum en een minimum aan keyboard grijpt dit nummer even later naar de kelen met een alles opslokkende harmonie. 'The Ballroom Blitz' lijkt met uptempo en opzwepende gitaarakkoorden een gooi naar meer optimisme te doen, maar toch blijft er een bittere, tragische zweem over het geheel hangen. De teksten zijn licht surrealistische verhalen die rond een romantische kern zweven: zoals het nummer 'No Thorns, No Roses', waar een geheime relatie verborgen wordt tussen de rozen in de tuin. Het nummer krijgt een licht masochistisch kantje. "Darling, run away from me / It makes you beautiful to see / From under the bindweed I look / At all this gardening you do / All this gardening, it's handsome handywork." De tragiek van de ontoegankelijke liefde die enkel beleefd lijkt te worden via werk in de tuin, wordt ondersteunt door een strijkkwartet dat sporadisch spanningsbogen opbouwt en het geheel enkel nog snijdender maakt.
Het enige wat deze nieuwkomers misschien nog in de weg kan staan is het nadeel van ontoegankelijkheid. Hoe vaker The Bullfight de cd-speler passeert, hoe tragischer de nummers lijken te worden. Zo lijken de elf nummers vol bittere Weltschmerz soms als zware bakstenen op het gemoed te vallen. Dat maakt 'One Was a Snake' een beetje een vergiftigd geschenk dat best niet in 's mans donkerste uren de achtergrond moet kleuren. Maar tegelijkertijd werkt dit album zó hypnotiserend dat de krop in de keel er graag bijgenomen wordt.
Meer over The Bullfight
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
