The Breeders is ontstaan als het soloproject van Kim Deal, bassiste bij de legendarische indiegroep Pixies. Eind jaren tachtig richtte zij met onder meer Tanya Donelly (later frontvrouw van het heerlijke Belly) een eigen band op. Bij The Breeders kon Deal haar eigen nummers kwijt toen die in toenemende mate werden geweigerd door Pixies-opperhoofd Charles "Black Francis" Thompson. Deze laatste kreeg ongelijk, want The Breeders' verdienstelijke debuutalbum 'Pod' en de daaropvolgende ep 'Safari' kregen tal van lovende reacties. De split van Pixies in 1993 speelde in het voordeel van The Breeders: Deal kon zich nu ten volle concentreren op de opnames van het tweede album en dat legde de groep geen windeieren. Het bescheiden meesterwerk 'Last Splash' ontpopte zich tot een van de essentiële releases van de jaren '90 en de single 'Cannonball' werd zelfs een onverwachte hit. Na een uitputtende tournee werd het lang stil rond The Breeders, de verhalen over drank- en drugsverslavingen niet meegerekend. Met uitzondering van het eenmalige zijproject The Amps duurde het zelfs negen jaar voor de wereld nieuw werk van Deal te horen kreeg. Hierdoor stegen de verwachtingen weliswaar tot onrealistische proporties, maar 'Title TK' (2002) zou ook tien jaar daarvoor een teleurstellende release geweest zijn: de laat-maar-waaienproductie van Steve Albini en vooral de matige songs deden vermoeden dat Kim Deal haar artistieke piek was gepasseerd. Nog eens zes jaar later is hier nu het vierde Breeders-album, 'Mountain Battles'.
Er is goed en slecht nieuws: 'Mountain Battles' is alvast beter dan zijn voorganger, maar zowel de productie (opnieuw van Albini's hand) als het leeuwendeel van de songs zijn opnieuw ondermaats. Er kan natuurlijk niemand iets worden verweten buiten Kim Deal zelf: ondanks de teleurgestelde reacties op 'Title TK' koos ze er ten eerste zelf voor om opnieuw met Steve Albini samen te werken. Hoewel de opnameleider weliswaar enkele wapenfeiten op zijn naam heeft staan (zoals het donkere 'Rid of Me' van PJ Harvey) is zijn kale, passieve aanpak nefast gebleken voor bijna elke plaat die de man sinds het begin van de eeuw onder handen heeft genomen. Albini geeft zowaar een pseudo-ideologische uitleg aan zijn manier van werken (de zogenaamde "All Wave philosophy", een antidigitale aanpak die nader wordt toegelicht op de Breeders-website). Alle beginselverklaringen ten spijt zijn 's mans dof klinkende, gortdroge opnames echter gewoonweg onplezierig om naar te luisteren.
Ten tweede is het moeilijk te geloven dat een songschrijfster als Kim Deal – die de voorbije jaren buiten de Pixies-reünie toch weinig omhanden heeft gehad – de tijd niet heeft gevonden om een betere verzameling songs bijeen te pennen. De verwachtingen waren dit keer al wat minder hooggespannen: vóór de officiële release van 'Mountain Battles' werd slim al een eerste song gelekt. 'Bang on' voorspelde weinig goeds: nauwelijks meer dan een teleurstellend vullertje, dat tien jaar geleden waarschijnlijk niet eens als een b-kantje had kunnen dienen. Er valt uiteraard wat beters te rapen op de rest van de plaat: de triomfantelijke opener 'Overglazed' is aardig, hoewel Deals desillusionerende zangprestatie duidelijk maakt dat de verstokte kettingrookster haar beste dagen heeft gehad. Het sombere 'Night of Joy' en sleper 'We're Gonna Rise' doen denken aan de intrigerende begindagen van 'Pod', een opsteker voor fans van het eerste uur. Weinig amusante niemendalletjes als 'German Studies' en 'Walk It off' (hadden beide op 'Title TK' kunnen staan) onderbreken echter steeds de flow van het album. Daarnaast klinken tracks als 'Spark' en de titelsong eerder als goede maar onafgewerkte ideeën die overhaast zijn opgenomen. De door Kelley gezongen versie van 'Regálame Esta Noche' is ten slotte pure karaoke, maar deze standard van Roberto Cantoral blijft op zich natuurlijk een erg mooi liedje.
'Mountain Battles' is al bij al een wisselvallige bedoening en slechts een druppel beter dan 'Title TK'. Kim Deal lijkt nu onherroepelijk over haar artistieke hoogtepunt heen; de kans is gering dat er ooit nog eens een album van komt dat dezelfde energie en pracht zal tentoonspreiden als 'Pod' of 'Last Splash'. Vanaf nu is het wellicht diminishing returns geblazen: het al te bekende verschijnsel van een ouder wordende artiest bij wie elke nieuwe plaat telkens wat minder goed is. Daar wordt dan apologetisch over gedaan door nostalgische senioren van de muziekpers (zie de hedendaagse recensies van Prince, David Bowie etc.), maar ook zij weten in het diepst van hun hart dat het uit is met de pret.
Meer over The Breeders
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
