Het is altijd al een beetje een bijzondere eenzaat geweest, die Bram Vanparys ofte The Bony King of Nowhere. Maar wel eentje die weet hoe hij aangrijpende muziek moet maken. Voor zijn derde, titelloze album sloot hij zich op in een oud huis in de Ardense bossen van Mirwart, nabij St Hubert. De negen voorgekauwde songs werden op een lange, druilerige nacht ingeblikt eind juni. Desolaatheid en minimalisme blijken troef op de sobere akoestische ballades, waarmee Vanparys zijn stem en emoties helemaal vooraan plaatst.
Het valt op hoe The Bony King of Nowhere zich meer en meer opwerkt als de Daniel Johnston van Vlaanderen. Beiden zijn nooit echt voorstander van muzikale weelde geweest, maar beperken zich tot de essentie. Hoog aaibare liederen worden voorzichtig omkaderd met piano en akoestische gitaar. Maar het is vooral die hoge, zuivere stem die zeker op de eerste helft van dit album haar weg vindt en los doorheen de ziel snijdt, die de twee liedjesschrijvers bindt.
Zoals Vanparys het zelf verwoordt in een wat ouder nummer: “I am a traveling man on the road. Day by bay I carry my load”. Dat klinkt wat somber, maar zo hoeft het niet te zijn. Eenzaamheid inspireert, volgens de Gentenaar. De troubadour gaat naar zichzelf op zoek op deze winterplaat, die smeekt om intimiteit bij het haardvuur. Hij werpt een blik terug in het verleden, verdrinkt in zijn eigen dromen en zoekt naarstig naar romantiek (“will you ever change my love, will you ever treat me well?”). Met lang glijdende klinkers en een sussende, warme stem geeft de songwriter muzikale gestalte aan ingetogenheid. Een liedje als ‘Valerie’ heeft aanvankelijk slechts nood aan enkele minimale, bluesy gitaaraanslagen om toch als krachtige ode te overleven. Het mag ook even wat meer zijn. ‘Wild Flowers’ is voorzien van dubbel akoestisch gitaarspel en een spaarzaam netwerk van warme basnoten die voor een mooie binding zorgen in een kader van melancholie.
Het moet een memorabele nacht geweest zijn, die heeft geleid tot het opnamen van dit album. Laat het de wens zijn van elk liefhebber van akoestische ballades om bij die nacht aanwezig te mogen zijn, mee te scharen rond het kampvuur en weg te zinken in een doezelige, warme gloed vol melancholie. The Bony King of Nowhere heeft een ideale remedie gevonden om de winterblues te overleven, eentje van overgave.
