Toen Bram Vanparys in 2009 ‘Alas My Love’ op de wereld losliet, moet dit binnen de Belgische grenzen zowat hét debuut van het jaar zijn geweest. Zoals het cliché binnen de popmuziek wil, is het vervolgens best moeilijk om een dergelijke debuutplaat te bevestigen. Om niets aan het toeval over te laten bij deze ‘moeilijke’ tweede plaat, koos The Bony King Of Nowhere er voor om wederom in zee te gaan met producer Koen Gisen, zowel muzikaal als dagdagelijks de wederhelft van An Pierlé. Omdat Vanparys naar eigen zeggen tegenwoordig beter weet welke richting hijzelf uit wil, had hij bovendien een aanzienlijk dikkere vinger in de pap tijdens de productie.
Op ‘Eleonore’ zijn de basisingrediënten vrijwel onveranderd gebleven. Zo vormt de benige koning's stem nog steeds de rode draad van het album én werd deze zelfs nog meer in de verf gezet: Vanparys’ zang klinkt nóg melancholischer en werd meer uitgesponnen dan te horen was op ‘Alas My Love’. De composities, die de nog altijd maar 24-jarige Bram Vanparys neerpende, passen hierbij als een deksel op een potje. Het resultaat van deze perfecte symbiose is een album verheven van heimwee en tristesse.
Een achtenswaardig verschil met het vorige album is het instrumentarium dat nu niet meer in hoofdzaak door zichzelf, maar wel min of meer door zijn eerdere concertmuzikanten werd ingespeeld. Ook de wijze van inspelen werd drastisch gewijzigd. Waar op het vorige album nog gekozen werd voor de traditionele gelaagde opname, werd nu geopteerd voor het concept ‘live in de studio’. Daardoor klinkt het allemaal wat natuurlijker en via deze weg ook een pak directer en oprechter. Ook komt het geheel veel minder afgestoft over op de luistaar.
Dit valt ontegensprekelijk te horen in de sektarische opener van het album (‘Sleeping Miners’): door het zoemende koortje lijken de Hare Krishna’s nooit veraf, al kunnen ook Fleet Foxes en Midlake als invloed benoemd worden. Verder komt vooral de folkverwante zanger-liedjessmidtraditie naar boven in ondermeer ‘Girl From The Play’ en in ‘The Garden’, een sober, vrij monotoon nummer, maar desalniettemin één van de hoogtepunten van het album. In eenzelfde adem kan ook het titelnummer worden genoemd, alleen is dit rijker gearrangeerd en kent het een sneller, haast pompend tempo.
Een nieuw hoofdstuk vormt ‘The Poet’. De titel ervan verwijst naar Willem Elsschot, die dit jaar gevierd wordt. Omwille van deze festiviteiten werd Bram Vanparys gevraagd een gedicht van de goede man te verwerken tot een compositie. Een vaart als Absynthe Minded, dat een hit scoorde met Claus’ 'Envoi', zal het waarschijnlijk niet lopen, edoch ‘The Poet‘ is een mooi, hard en hartverscheurend verhalend lied geworden, naar analogie met het oorspronkelijke gedicht ‘Het Huwelijk’.
Tot slot moét ‘Mother’ van een bejubeling voorzien worden: verstilde, intimistische schoonheid. Meer hoeft daarover niet worden gezegd.
The Bony King Of Nowhere is goed op weg om zijn eigen plaats te veroveren met een zeer eigen geluid dat ergens tegen de folktroubadourtraditie aanschuurt. Op ‘Eleonore’ heeft Bram Vanparys bovendien het recept te pakken om met zijn muziek onderhuids te gaan en daar vervolgens lang te blijven plakken. Zo lijkt hij te bevestigen wat ‘Alas My Love’ eerder deed bevroeden: hij heeft alle eigenschappen om (h)éérlijke melancholische muziek te schrijven en bezit bovendien een klankkast die er naadloos bij past én waarop veel muzikaal gekwelde zielen stikjaloers moeten zijn. Nu is het halsstarrig en begerig uitkijken naar de binnenkort te verschijnen soundtrack bij de Waalse film ‘Les Géants’.
