De storm is momenteel even gaan liggen, maar enkele jaren geleden kon men de straten plaveien met poprock bands die elkaar in razend tempo opvolgden als the next big thing. De Deense groep The Blue Van bleef al die tijd wat onder de radar vliegen met hun iets rustiger, meer door de blues getekende muziek. Op hun vierde langspeler gaat het echter allemaal ietsje vlotter, sneller en meer catchy klinken. Op hun vorige plaat konden ze bij momenten de vergelijking doorstaan met de rudimentaire rock die de Black Keys doorgaans plachten te maken. Met 'Love Shot' kiezen de Scandinaven voor een meer gelaagde mix van instrumenten waarin minder blues en meer zonneschijn komt kijken. Of ze deze evolutie om commerciële dan wel muzikale redenen hebben ondergaan is koffiedik kijken, maar het heeft in ieder geval een puike plaat opgeleverd.
Tijdens het eerste drieluik tonen de heren meteen hun vele gezichten. Opener 'Mama's Boy' creëert met een eenvoudig keyboardmelodietje (oftewel één toets) en een vuil klinkende gitaar een ongelooflijke energie. Met een korte gitaarlick hier en daar krijgt het geheel haast iets ondeugend, alsof er muzikaal even een rokje omhoog wordt getild. Met bijhorende slag in het gezicht als gevolg uiteraard, dat deel van de metafoor nemen de drums voor hun rekening. 'Run To The Sun' probeert het vertrouwen terug te winnen met een rustig popdeuntje dat wordt opgevrolijkt door een koppel strijkers die samen met een nauwelijks hoorbare achtergrondzangeres het zomerse gevoel helemaal aanwakkeren. Om toch nog voldoende macho te blijven gaan de gitaren op de titeltrack opnieuw ruig en vuil tekeer. Het daaropvolgende 'Beg Like A Dog' gooit er nog een schepje bovenop en draait de volumeknop volledig open. In vergelijking met hun vorige albums is de productie ook veel voller, vetter en iets meer gepolijst.
'Love Shot' klinkt als het verhaal van een man die zich 's avonds flink gaat bezatten in zijn favoriete kroeg, om daar zonder succes achter de vrouwen aan te gaan en de ochtend erop wakker te worden met een kater en heel veel spijt. Zolang de drank zijn werk doet gaan de gitaren tekeer en legt de ritmesectie er flink de pees op. Maar een keer de zon aan de horizon verschijnt komt een zachtere, rustigere kant van de groep de neus aan het venster steken. Getuige hiervan zijn de scherpe maar erg mooie klaagzangen in 'Teenage Runaway' en 'Woman Of The Wrong Kind'. Naar het einde toe komt er hier en daar ook het oudere geluid van de groep terug bovendrijven. Absoluut hoogtepunt is 'Draw The Line', met zo mogelijk het meest aanstekelijke refrein van het jaar.
Commercieel succes en internationale bekendheid zijn tot nu toe achterwege gebleven voor The Blue Van en dat zou wel eens aan de hierboven geprezen verscheidenheid van het album kunnen liggen. Voor de gemiddelde radioluisterende popliefhebber zal het allemaal een tikkeltje te zwaar uitvallen, de modale rocker zal het dan weer wat harder willen hebben. Maar voor de meerwaardezoeker die zich niet te sterk laat binden door genres of stijlen, is 'Love Shot' een plaat die pop en rock samenbrengt in een huwelijk dat hopelijk nog meer kinderen zal voortbrengen.
