The Black Dahlia Murder is een van de weinige Amerikaanse melodeathbands die er naast The Absence in slaagt om er geen zootje van te maken. Het begin bestond uit twee demo's en een EP waar de band een metalcore speelde zoals het oorspronkelijk moest, namelijk door échte melodieuze death metal te combineren met échte, brutale metalcore. Op hun debuut 'Unhallowed' uit 2003 was hier echter niets meer van te merken: de band had waarschijnlijk ingezien dat het metalcoregenre al uitgeput was en ging dus volledig de melodieuze death metalrichting in. Het resultaat was een furieus death metalplaatje waarop alles goed en snel uitgevoerd werd volgens de regels van At The Gates, Dark Tranquillity en In Flames, maar het geheel klonk nogal middelmatig en repetitief. Dat de leden geleerd hadden uit hun fouten toonden ze met het geschifte 'Miasma', eveneens een snel en geschift death metalplaatje, maar waar de melodieën veel meer overtuigden en ook een kleine scheut black metal werd toegevoegd. Toch maakte het gebrek aan ademruimte de plaat niet altijd even toegankelijk. Anno 2007 staan de heren van The Black Dahlia Murder er terug met 'Nocturnal'.
Het eerste wat zal opvallen aan de luisteraar is de verbeterde sound: de gitaren hebben nog meer crunch, de drumklank is vooral harder en scherper, de bas klinkt lekker vol en de vocalen van Trevor Strnad maken ook gebruik van die verbeterde productie: de deathgrunts klinken lekker diep en brutaal en de screams klinken vooral raspender en kwaadaardiger. Dit alles bevoordeelt ook de muziek: 'Everything Went Black' opent de plaat razend en snel alsof er een duivelsuitdrijving aan de gang is. De gitaartandem Kempainen/Eschbach blijft maar harmonieën en brutale death metalriffs op de luisteraar afsturen alsof het geen einde heeft, terwijl vers drumbloed Shannon Lucas (ex-All That Remains) zijn weg hier doorheen blast, thrasht en basdrumt. Tracks als 'What A Horrible Night to Have A Curse', 'I Worship Only What You Bleed' en 'Warborn' zijn zeker uitschieters, maar toch lijdt 'Nocturnal' nog een beetje aan dezelfde ziekte als zijn voorganger: soms is er te weinig ademruimte, iets dat het geheel toch heel wat dreigender en variërender zou maken. Voor de rest voert de band zijn combinatie van brutale death metal en typische At The Gates-elementen (tragisch en kwaadaardig klinkende harmonieën) op zijn best uit, alleen dat sommige nummers gedeeltelijk wat minder overtuigen ('Deathmask Divine', 'Of Darkness Spawned en 'To A Breathless Oblivion'), maar de sterkte van de melodieën op 'Miasma' was dan ook iets te hoog om te overtreffen, dus 'Nocturnal' ligt ondanks zijn korte duur nog ver boven de massa van mediocriteit.
Melodeathfans: u vraagt, zij spelen. The Black Dahlia Murder levert hun derde werk af, melodieus, tragisch en donker, brutaal, geschift en furieus, maar toch heerst het gevoel dat het magnum opus nog moet komen.
Meer over The Black Dahlia Murder
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
