The Black Angels zijn genoemd naar een nummer van The Velvet Underground en daar eindigt het verband tussen beide groepen niet. Net zoals Lou Reed en de zijnen hebben deze Texanen een uitgesproken voorkeur voor indringend songmateriaal. Hun debuut 'Passover' grossierde in meeslepende dronerock met een psychedelisch sausje en ook op diens opvolger 'Directions to See a Ghost' vieren repetitieve riffs en doorleefde zangpartijen hoogtij.
De eerste tracks geven meteen aan wat voor vlees men in de kuip heeft. Geen enkel nummer op de plaat duikt onder de grens van de vier minuten, maar dat hoeft uiteraard niet in de weg te zitten. 'You on the Run' drijft voort op een meeslepende drum en basgroove, terwijl in distortion gedrenkte gitaarpartijen zich blijven opstapelen. Ook 'Doves' moet niet weten van veel variatie maar kiest voor een intrigerend sfeertje waar lawaaierige gitaren en hypnotiserende effecten de plak zwaaien. Tel daarbij de gedreven tekstualiteit van Alex Maas en het plaatje is compleet. Tijdens het tweeluik 'Never/Ever' en 'Vikings' wil de groep wel eens zijn focus verliezen, maar gelukkig staan daar regelrechte mokerslagen als 'Mission District' tegenover. In het Beatleske 'The Return' wordt een zalvende akkoordenprogressie aangedikt met noisy keyboards en etherische ooh ooh's. Afsluiten doet men met 'Snake in the Grass', een zestien minuten durende helletocht langs alle uithoeken van het gitaarspectrum.
The Black Angels gaan lustig verder op de weg die ze met 'Passover' reeds waren ingeslagen. Hoewel 'Directions to See a Ghost' niet de impact heeft van zijn voorganger, blijkt het een onderhoudend epos waarin expressieve vocalen, gierende gitaren en een monumentale ritmesectie met elkaar in de clinch gaan. Dit blijft verplichte kost voor de liefhebbers van eigengereide en intense rock.
Meer over The Black Angels
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
