Vorig jaar stond Alan Sparhawk nog op het Antwerpse festival De Nachten met Low, dit jaar zal dat iets moeilijker zijn. Sparhawk (die zich voor de gelegenheid omdoopte naar "chicken-bone" george) is immers bezig met een indrukwekkend project: The Black-Eyed Snakes, die met 'Rise Up' aan hun tweede cd toe zijn. Verschil met Low? De ruil van trage, soms zelfs romantische tonen voor rauwe, harde blues, ondersteund door weliswaar repetitieve maar daarom niet minder krachtige gitaarriffs.
Dat typische recept wordt meteen toegepast in de eerste en meteen ook titelsong. 'Rise Up!' lijkt te beginnen met het stemmen der gitaren en barst even daarna los met een riff die in het hele nummer terugkomt. Meteen wordt ook duidelijk dat een van de troeven de stem van Sparhawk is, die door distortion een doorrookt, vuil effect krijgt: op zich geen nadeel voor blues. Zo af en toe kan die repetitiviteit wel eens vervelend worden, en dan vooral als er nogal weinig ziel te vinden valt ('Mexican Half-Stick'). Gelukkig wordt in 'Good Woman Blues' de draad weer opgepikt. Opvallend is de inventiviteit van beide gitaristen (naast Sparhawk ook Bob Olson), die wat aan prerock doen denken (hard, simpel en sober), zeker wat de riffs betreft. In dat opzicht zijn The Black-Eyed Snakes een mix van stijlen. Hét nummer van 'Rise Up!' is echter 'No Good Daddy': naast de typische riffs wordt optimaal gebruik gemaakt van verschil in volume en ritme: hard en snel voor de gitaren, wat zachter en trager als Sparhawk zijn mond open doet. Met bijna negen minuten is het nummer echter onnodig lang. Het is daarna wachten op een nieuwe vonk, maar die blijkt er spijtig genoeg niet te komen. 'Bo Diddley' is een eigenzinnig eerbetoon aan de rock & roll-legende, en 'In A' blijkt niet meer dan wat spielerei te zijn : losse, inconsistente melodieën, die niet echt op een cd thuishoren. 'Hillside Stomp' wordt over 2 nummers verdeeld : misschien een indicatie dat de schwung er wat uit is?
Nog één keer trekken ze echter alle registers open: 'Shine-ola' kan door zijn ritme onder de noemer punk geplaatst worden, maar The Black-Eyed Snakes plakken er hun stempel op door de vuile stem van Sparhawk en lang nazindere gitaaraanslagen.
De muziek van The Black-Eyed Snakes is weinig vernieuwend en dan stelt men zich natuurlijk de vraag of het de moeite waard is over te gaan tot aanschaf van 'Rise Up!'. Maar voor wie houdt van blues met ballen, is het zeker geen weggegooid geld. Release op 19 augustus.
Meer over The Black-Eyed Snakes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
