The Atomic Bitchwax is een ervaren stonerrockband uit New Jersey, bestaande uit leden die hun muzikale sporen verdienden bij groepen als Godspeed, Monster Magnet en Core. Midden jaren negentig besloten Chris Kosnik, Finn Ryan en Bob Pantella samen te zitten om hun gezamenlijke muziekinvloeden uit de jaren zeventig samen te smelten tot een nieuwe groep. Onder het motto “Alles kan, alles mag en iedereen speelt waar hij zin in heeft’ werd hun muziek een combinatie van de psychedelische rock uit de jaren zestig en zeventig, gemixt met hedendaagse invloeden. The Local Fuzz is al hun vijfde plaat en bestaat opmerkelijk genoeg uit één enkele veertig minuten lange, instrumentele track, volgepropt met een vrachtwagenlading van meer dan vijftig riffs.
Van enig voorspel wil dit trio niet veel weten, want de cd raast met een onvervalste speedriff als een sneltrein richting eerste solo. De gitaar klinkt zo enthousiast dat het lijkt alsof ze al tien jaar hunkerend naar enige noten op stal staat en steigert dan ook als een wilde hengst alle kanten op. De drummer is echter de echte held van het album: met constante, onnavolgbare tempowisselingen legt hij de anderen zijn wil op, en soms haalt hij zoveel slagen per minuut dat het lijkt alsof hij twee paar armen heeft. Een absoluut beest. Samen met de bassist, die soms ook zonder schroom op de voorgrond treedt, legt hij een fundering als van een burcht klaar waarover de gitarist ongeremd zijn ding kan doen. De speelvreugde en het jeugdig enthousiasme druipen in zulke mate van de plaat af dat een mens zich afvraagt of het wel verantwoord is voor mannen van middelbare leeftijd om nog zulke dingen te spelen. Het geheel lijkt op een jamsessie van drie kwartier, maar hoewel er zeker improvisatie aan te pas kwam is alles toch goed uitgedacht. Monsterriffs en eeuwigdurende solo’s wisselen af met rustige, harmonieuze stukken die al snel een volgende aanslag op de oren aankondigen. Het geheel klinkt soms zelfs als een moderne Black Sabbath op speed, en wetende wat die jongens destijds allemaal namen wil dat wel wat zeggen. Rond minstens tien riffs kan zonder problemen een rockhit gebouwd worden en verschillende veel bekendere groepen zouden er terecht groen van jaloezie op moeten worden.
'The Local Fuzz' is een heerlijke plaat. Perfect om ‘s zomers goedkeurend knikkend en op een veel te hoog volume op rond te cruisen. Hoewel af en toe te horen valt dat men stiekem gewoon een nieuw nummer inzet dat met wat handige verbindingsnoten aan het vorige verankerd werd, hoeft daar niet over gezeurd te worden. Dit is waarschijnlijk zonder concurrentie het minst vervelende vijfenveertig minuten rocknummer dat in de platenwinkel te vinden is. De vraag blijft wel hoe dit alles zou klinken moest men de groep vervolledigen met een zanger van hetzelfde niveau als de muzikanten.
