The Antlers begon in 2006 als een soloproject van de New Yorkse zanger/gitarist Peter Silberman. Het duurde tot ‘Hospice’ (2009) vooraleer Silberman zich permanent liet omringen met Michael Lerner (drums, percussie) en Darby Cicci (trompet, bas, toetsen). Deze hartverscheurend mooie conceptplaat handelt over een verpleger die emotioneel wordt leeggezogen door een terminale patiënte en haalde menig eindejaarslijstje, dankzij zijn meeslepende arrangementen waar indie, folk, postrock en shoegaze elkaar ontmoetten.
Opvolger ‘Burst Apart’ (2011) focuste eerder op individuele songs dan wel op een zwaarmoedige totaalervaring, maar bleek opnieuw een fijnbesnaarde luistertrip die tegelijk teder en aangrijpend was. Ook de nieuwe langspeler ‘Familiars’ getuigt van grote klasse en bevat negen majestueuze hymnes die behoedzaam om een luisterend oor vragen. The Antlers tonen zich meester in muzikale onthaasting: gebalde riffs en afgelijnde songstructuren moeten het afleggen tegen breed uitwaaierende penseeltrekken en behaaglijke sfeerschepping.
‘Palace’ koppelt meanderende pianopartijen aan melancholische trompetklanken en breekt pas los na drie minuten, wanneer de borstelende drums invallen en Silberman het register van zijn smekende falset opentrekt. Met zijn klagerige blazers en onheilspellende contrabas baadt ‘Doppelgänger’ in een sinister sfeertje, terwijl ‘Parade’ voortdrijft op contemplatieve melodielijnen en perfect gedoseerde gitaarmotiefjes. In het feeërieke ‘Refuge’ verstrengelen ingetogen zang, kamerbrede trompet en zijdezachte toetsen tot een bekoorlijk hoorspel.
Tekstueel snijdt Silberman delicate thema’s aan, zoals pijnlijke herinneringen, dood en vervreemding. De sierlijke instrumentatie biedt echter steevast licht aan het einde van de tunnel. The Antlers breien zo een even ontroerend als hoopvol vervolg aan hun discografie. Het fascinerende ‘Familiars’ geeft zijn contouren slechts langzaam prijs, maar is één en al soulvolle introspectie en doorleefde mijmering. Meer dan een verzameling van losse tracks blijkt de plaat een uitgepuurd, ongedwongen boetseerwerk dat zich best als een geheel laat beluisteren. Volledige onderdompeling heeft namelijk een zuiverend effect op de ziel.
