The Answer is een Noord-Iers kwartet dat vorig jaar door Classic Rock Magazine werd beloond met diens 'Best Band Award'. Hun eerste lp 'Rise' getuigt echter van dermate weinig fantasie dat men zich moet afvragen of, indien een groep als deze wordt binnengehaald als de Grote Nieuwe Hoop van rechtdoorzeeë, traditionele rock, dit genre niet gelijk tot de muziekarchieven mag veroordeeld worden.
Weinig releases in 2006 zijn van zulk een pijnlijk slechte, tenenkrullende aard als dit 11 songs tellende werkje. The Answer rockt een eind weg alsof de bandleden zich niet bewust zijn van het feit dat letterlijk elke riff, elke break en elke frase een fletse kopie is van afleggertjes van de oerrock van AC/DC en Led Zeppelin, daarnaast rijkelijk jattend van retrogroepen als The Black Crowes of Reef, of zelfs ongein als The Darkness. Met ongebreideld enthousiasme banen de heren zich een weg door enkele van de meest oninteressante bluesrockcreaties die de laatste jaren in de hiervoor aangewezen pubs en cafés ten berde werden gebracht. Alsof de smakeloze rocksongs nog niet kwalijk genoeg zijn, denkt The Answer de luisteraar ook nog eens te moeten trakteren op een «authentieke» deltablues, middels het jammerlijk voor de hand liggende 'Memphis Water'. De song duurt een goede 6 minuten en bezondigt zich aan ongeveer elk denkbaar bluesrockcliché, een praktijk waar men paal en perk aan had moeten stellen toen Led Zeppelin er het bijltje bij neerlegde. Zanger Cormac Neeson moet, ondanks zijn indrukwekkende strottenhoofdcapaciteit, de eigenaar van een bijzonder laag IQ zijn als men er zijn teksten op naleest, hoewel dit met AC/DC nu eenmaal de norm is geworden in zichzelf respecterende machorock. Helaas ontbreekt het de man compleet aan ironie en kan gevreesd worden dat hij echt méént wat hij zingt («Free the people / Free the people / You gotta be the people»). Normaliter zou een band met instrumenten als branie, energie en gerecycleerde riffs toch in staat moeten zijn in de loop van 11 tracks zijn érgens mee te scoren, al was het maar bij toeval. De waarheid is dat dit muziek is die de luisteraar de zin ontneemt om ooit nog naar zogenaamd «klassieke» rock te luisteren.
Met zonder twijfel een van de zwakste releases van het laatste jaar en waarschijnlijk van het decennium, verdient The Answer het niet om door muziekliefhebbers serieus te worden genomen. Weinig hoop als er is voor verbetering, mag dan ook ijdel worden gehoopt dat de band de wereld in de toekomst niet meer zal vervelen met meer van dit soort werk.
Meer over The Answer
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
