Mag het al eens een beetje luider, harder of sneller zijn? Dan is er een heel handig adres voor de zware metalen: Australië. Naast het alom bekende AC/DC en een hele zwik christelijk geïnspireerde rockbands herbergt het land van de kangoeroes een waar arsenaal aan zeer luidruchtige metalheads. Namen als Deströyer 666 of Sadistik Exekution doen misschien een belletje rinkelen. Een nieuwe horde sonische terroristen is opgestaan door middel van The Amenta, een gezelschap waar een waas van mysterie rond hangt. Gelukkig is hun muziek beter te catalogeren als cultureel verantwoord barbaars hakwerk.
Onder het mom van vernieuwing binnen een veld van extremiteiten poogt The Amenta om de black en death metalscène wat nieuw leven in te blazen. Hun middelen zijn eenvoudig en voor de hand liggend: start met een cocktail van hyperagressieve death metal die lichtjes neigt naar black metal, gooi er een hoop noise door en maak het geheel af met smaakvolle industriële klanken en synthesizergeluidjes. Op papier klinkt die combinatie zeer interessant. In realiteit werkt dat tot op zekere hoogte. Toegegeven, de soms wat vreemd aandoende samples en soundbites geven 'Occasus' extra cachet binnen een orkaan van zogeheten lawaai, maar toch zitten er nog wat onvolkomenheden in het geheel. Vooral het werk van de gitaristen van dienst is de zwakke schakel binnen The Amenta. Hun stukken zijn heel erg 'basic' om soms niet 'oersaai' te moeten zeggen. In opener 'Erebus' lijkt het wel alsof ze vijf minuten aan een stuk hetzelfde akkoord spelen. Een beetje variatie is wel op zijn plaats. Nochtans kan The Amenta op haar beste momenten verschroeiend uit de hoek komen. Zo zijn 'Mictlan' of 'Nihil' dodelijke voltreffers die het beste uit de band weten te halen. Het is niet toevallig dat hier gitaargewijs meer afwisseling in zit. Ook een extra toets van de samples en synths maakt het beeld compleet. De zanger mag gerust een toegevoegde waarde genoemd worden, want hij beschikt over een zeer ruige en effectieve brul waar veel collega's hun hoed voor mogen afnemen. Dat de band ook tekstueel anders (lees: bevreemdend en nieuw) uit de hoek wil komen lukt niet altijd, omdat hun lyrics in feite even vaag zijn als een meer modern ingestelde metalband, maar slechts een kniesoor zal daarop letten.
The Amenta is nog niet geheel rijp om met recht en rede een topband genoemd te kunnen worden, maar als ze hun aanpak iets verder en dieper uitbouwen zouden er best nog heel verrassende dingen uit dit collectief tevoorschijn kunnen komen. Voorlopig haalt de band het voornamelijk op bruut geweld; de finesses die het geheel afmaken blijven nog wat achter.
Meer over The Amenta
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
