Het Canadese The Agonist is een typevoorbeeld van een 'love them or hate them'-band. Het vermoeden rijst dat dit veel te maken heeft met de iets radicalere ideeën waar de bende onder leiding van frontvrouw Guzman voor staan, maar het is en blijft uiteindelijk de muziek die het belangrijkste is. 'Prisoners' is alleszins het meest volwassen klinkende album van dit combo en vermoedelijk ook het meest afwisselende.
The Agonist is nog steeds op en top moderne metalcore, maar het valt al snel op dat de band zijn extreme kantjes nog wat verder uitgediept heeft. In de potiger stukken vertaalt zich dat naar snellere drumroffels, haast death metal aandoende gitaarpartijen (met veel splijtende riffs en geregeld een tegendraadse melodielijn) en frontvrouw Guzman die toch nog meer haalt uit haar veelzijdige stem. Haar rauwe kreten durven nu al eens overgaan naar schelle, bijna black metal getinte kreten, terwijl ze nog meer dan eens gebruik maakt van haar normale zangstem.
Na opener 'You're Coming With Me' zou een mens overigens haast denken dat The Agonist de metalcore helemaal heeft afgezworen en voluit voor meer extremere muziekvormen gaat. Dat agressieve randje wordt trouwens doorheen heel het album meer en meer uitgespeeld. Dat alles gaat niet ten koste van de obligate melodie. Dat is puik, want mocht deze act dat hebben opzij geschoven, dan werd het wel erg zwaar op de hand.
Waar sommigen zich wel overheen moeten zetten, zijn de hoogdravende en vaak geforceerd artistiek aandoende teksten. Niet dat er zo bijzonder veel van te begrijpen valt, zeker niet wanneer de oerschreeuw gebezigd wordt, maar The Agonist profileert zich soms iets te hard als een arty farty, 'wij weten het beter dan een ander' soort groep. Wel jammer, want met de muziek is an sich weinig mis. Misschien is het iets drukker dan de meesten gewend zijn van een metalcoreband, maar dat is echt vissen naar details.
Met 'Prisoners' laat The Agonist horen dat ze nog steeds in staat zijn om te evolueren, en dat die evolutie hen naar hardere oorden lijkt te brengen. Geen slecht idee, want waar velen de makkelijke weg richting toegankelijkere muziek inslaan, blijft deze act resoluut zijn eigen koers varen.
