Het is een beetje jammer, maar waarschijnlijk zal het in het geval van The Agonist meestal gaan over de veganistische principes van frontvrouw Alissa White-Gluz. Iets wat meer dan eens de muziek naar de achtergrond kan dringen. Spijtig, want de muziek van The Agonist verdient het echt om gehoord te worden en de band klinkt verdacht volwassen om hoop en al een goeie drie jaar te bestaan.
Dit enthousiaste viertal kijkt niet om en laat zich geen genrebeperkingen opleggen, wat een hele mooie zaak is. De intro doet een symfonische inslag vermoeden, maar dat zet 'Rise And Fall' heel snel recht: een potige barrage aan hoekige drumpatronen en zeer ritmisch hakkende gitaren gooien dat symfonische idee meteen aan scherven. Ja, het is een feit dat The Agonist klinkt als een kindje van zijn tijd en het valt niet te ontkennen dat de hele rist aan metalcore- en emobands wat sporen hebben nagelaten. The Agonist afdoen als de zoveelste emo/metalcoreband zou echter de waarheid serieus geweld aandoen. Om te beginnen heeft de band het niet zo op met afwisselingen tussen bruut en soft, maar gaat het muzikale gedeelte voornamelijk de ruigere toer op. Zangeres Alissa wisselt zeer makkelijk af tussen een wel erg rauwe schreeuw (die vaagweg richting Angela Gossow van Arch Enemy loopt) en meer melodieuze zang (Evanescence meets Lacuna Coil) maar die truc gaat haar zeer vlot en overtuigend af. 'Take A Bow' of 'Memento Mori' bieden, net als de rest van de plaat, heerlijk brute metal met ruimte voor experimenten. Zo zijn sommige melodielijnen wel heel erg atypisch voor dit soort muziek. Ritmisch gesproken haalt The Agonist soms lichte referenties op aan Meshuggah of Gojira, alweer niet voor de hand liggend binnen de niche waar sensatiebeluste hokjesdenkers dit kwartet zullen plaatsen. Hapert er dan niets aan dit album? Mogelijk enkel het feit dat The Agonist links en rechts nog wat zijn eigen pad aan het zoeken is, maar gezien het enthousiasme en de jonge leeftijd van de bandleden is dat snel vergeven.
Het is een waar genot om te zien dat er steeds meer dames met de spreekwoordelijke ballen opduiken in de metalwereld, in plaats van telkens sopraanzangeressen met weelderige baljurken. Als daarenboven bevlogen politieke en maatschappelijke standpunten volop worden uitgedragen, dan kan men enkel deze groep een welgemeend applaus bezorgen.
Meer over The Agonist
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
