The Accüsed is een groep met een stevig verleden. Met zijn eigenzinnige muzikale invalshoek in de punkbeweging halverwege de jaren '80 hebben deze hardcore- / crossoverhelden uit Seattle geschiedenis geschreven. Hun zogenaamde 'splattercore' is een snelle, geschreeuwde punkmetalvariant die enkel gaat over cartooneske figuren en bloeddorstige moordtaferelen. Geveinsde woede in een speedtempo om hoofdpijn van te krijgen is hét kenmerk waar deze opgegroeide doe-het-zelvers muzikaal op broeien. Met 'Return of Martha Splatterhead' of 'More Fun Than an Open Casket Funeral' heeft The Accüsed zo'n twintig jaar geleden grote faam verworven in de scène. Na een decennium stilte en leven op de verdiende lauweren, komt de groep nu totaal onaangekondigd met een nieuwe plaat die ook weer verwijst naar die imaginaire cartoonfiguur Martha. Hoewel reünies niet meteen de naam hebben het oorspronkelijke gevoel of niveau te benaderen, kunnen bij deze plaat de parameters 'snel', 'gevat' en 'aanstekelijk' toch wel weer van onder het stof gehaald worden.
Typerend voor hun 'splattercore' is dat de speedpunknummers die The Accüsed brengt, doorspekt zijn met (teken)filmsamples. Dat geeft even adempauze vooraleer de band als een gierende sneltrein met zijn ruwe muziek de luisteraar overdondert. Toch zit er iets meer vrijheid en virtuositeit in het nieuwe materiaal van deze Amerikaanse anarchisten. Snel kletterende partijen durven al eens in een afgelijnde, opgewekte cadans vervallen waarin een vlug solerende gitaar enige ruimte krijgt. Hoewel deze momenten zeldzaam zijn en een wild cimbalenwerk meestal voor de nodige drukte zorgt, brengen ze toch een mooie dynamiek in dit erg rechttoe rechtaan plaatje. Het merendeel van de veertien liedjes op 'Oh Martha' ademt immers nog steeds die oude, opgefokte punksfeer uit en wordt dan ook wild uitgespuwd. Veelal haalt zanger Blaine de longen uit zijn lijf en verkracht hij zijn stembanden om zich in een wild geschreeuw te kunnen uitdrukken. In dat opzicht is 'Crapassreality' even een leuke verpozing, wanneer "I know who you are (Crapassreality)" gezamenlijk geroepen wordt. In '13 Letters' mag gitarist Tommy het vocale heft zelfs even in eigen hand houden. Verder houdt The Accüsed zich ook netjes aan het punkprincipe om nummers niet langer dan drie minuten te laten duren, waardoor deze cd geen seconde kans krijgt te vervelen. Om de fans te bekoren, zijn overigens twee tracks meegegeven uit de beginperiode (samen met nog vijf goed verborgen heropnamen uit 'Return of Martha Splatterhead'). Daardoor valt op dat deze groep nog niet veel van zijn pluimen verloren heeft, maar zeker ook niet hoeft te spreken van een geheel nieuw verenkleed. Titels met woorden als 'kill', 'die', 'hate', 'zombie', ... blijven schering en inslag en laten zich met plezier vertolken in opperbeste, woeste punkmuziek. Wat dan te denken van het korte en krachtige 'Stay Dead', waarbij frontman Blaine een keer of dertig de titel wild in het rond slingert? Herhaling is, in combinatie met hoekige en gevatte songs al decennia lang de troef van deze punkers en die is schijnbaar nog niet helemaal uitgespeeld.
De wonderen zijn de wereld duidelijk nog niet uit. Kwatongen die beweren dat punk dood is, moeten maar even luisteren naar dit cartooneske schijfje van The Accüsed. Een kwarteeuw na zijn ontstaan komt deze band nog opvallend fris uit de hoek, voor zover dat van zo'n overdonderende muziek kan gezegd worden.
Meer over The Accüsed
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
