Met het ultrafurieuze en -brutale 'Always The Hard Way' bewees het hardcoregezelschap Terror dat overleven in de scène sterke muzikale prestaties vereist. Het album was dan ook een waardige opvolger van het eveneens solide 'One with The Underdogs', die een uitbreiding was van de korte maar verbrijzelende debuut-EP 'Lowest of The Low'. Ook moet gezegd worden dat Terror een van de weinige groepen is die tegenwoordig nog het oude schoolgeluid van de hardcore ere aan doet: geen technische riedeltjes, geen saaie metalcorebreakdowns, wel de echte breakdowns mét de groove en de ziel, wel de ultrasnelle hardcore. Op 'Always The Hard Way' leken frontman/orkaan Scott Vogel en co bovendien naar een crossover tussen hardcore en thrash metal te gaan, met uiteraard nog steeds een groot aandeel voor de hardcore, maar het was net deze lekkere en verfrissende combinatie die het album én de band net zo recht deed. Het was dus afwachten wat Terror hierna ging doen op hun volgende werk: 'The Damned, The Shamed'.
De cd trapt af met het furieuze tweeluik 'Voice of The Damned' – 'Relentless Through And Through', waar hardcore lekker dreigend en dreunend met thrash metal gemixt wordt: uptempo drums, een snijdende metallische snaarsectie en de razende strot van Scott Vogel, aangevuld door voltreffers van gangvocalen. Er is zelfs sprake van een smaakvolle solo op de snelheidsduiveltjes. 'Betrayer' heeft meer een midtempo thrashcore feeling, met een dreunend refrein waar Vogel's gore brul mooi doet denken aan John Tardy van Obituary, een van de death metalpioniers. In de middensectie valt echter een nieuwe invloed op in de sound van Terror: melodie. Nu moet de Terror-fan absoluut niet denken dat Vogel gaat zingen, integendeel: de man schreeuwt energieker dan ooit, maar de gitaren hebben hier en daar een vleugje melodie gekregen, wat het geheel alleen maar beter maakt. Wat ook blijkt uit het schitterend pakkende 'Lost Our Minds', het snoeiharde 'What I Despise' of 'Rise of The Poisoned Youth', een op D-beat vlammend thrashcorenummer à la The Exploited. 'Never Alone', 'Feel The Pain' en 'Let Me Sink' zijn dan weer lekker catchy metallische hardcoreanthems, terwijl 'March to Redemption' opent met een donkere cleane gitaar die wat meeheeft van een duistere Slayer-intro.
Terror heeft weer een sterk album afgeleverd en bewijst hiermee een absolute kwaliteitsmetal/hardcoreband te zijn, terwijl ze zich toch hier en daar nieuwe invloeden eigen maken. Punk is dood, maar hardcore leeft. Puik werk, heren.
Meer over Terror
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
