Schoon volk, dat is wel het minste dat gezegd kan worden van de band Terakaft. Met twee originele muzikanten van het legendarische Tinariwen in de rangen (Sanou Ag Ahmed en zijn oom Liya Ag Ablil) staat de band stevig mee in de dynastie van de Toearegmuziek.
Terekaft betekent karavaan en ‘Kel Tamasheq’, ondertussen al het vierde album van de band, zoveel als “zij die Tamasheq spreken”. Of anders gezegd: de Toearegs en die wortels laten de band op haar jongste release nog lang niet los. Uitgesproken repetitief, met de kenmerkende voor- en nazang en het zo mogelijk nog typerender trancegevoel is het geluid meteen herkenbaar, of de band nu traag deint, rondtolt als derwishen of een lichtlopende, uiterst dansbare ritmiek hanteert.
Opvallend is wel dat de muziek van Terakaft relatief weinig ritmische weerhaken vertoont. Slechts heel uitzonderlijk is de bekende, kleine hapering te horen, alsof muziek plots een klein sprongetje ter plaatse maakt en alleen in ‘Imidiwan Sajdate Ahi’ wordt door het uiterst eenvoudig klappen over de steeds herhaalde formules heen gedacht. Zo wordt de muziek even breder, waar die anders mooi binnen het kader van de steeds herhaalde “riff” blijft.
Daar tegenover staat dat de band wel veel werk maakt van de gelaagdheid. De aanwezigheid van verschillend gitaren (wanneer producer Justin Adams meespeelt zijn het er zelfs drie) die bovendien elk een eigen rol opnemen, geeft de muziek een rijkdom die echter nooit opzichtig wordt. Telkens is er een gitaar die melodisch het voortouw neemt, waarbij de anderen een begeleiding voorzien, alleen in ‘Ehad Wad as Idja’ spelen er twee tegen elkaar op. Deze manier van werken resulteert vooral in het akoestische ‘Idja a Seman’ in een wondermooi geluid. Terakaft klinkt hier als een homogeen blok van individuele partijen, waarbij zelfs de percussie haast onopgemerkt in het totaalgeluid opgenomen wordt.
Op andere momenten zorgen de elektrische gitaren voor een meer rock-georiënteerd geluid, maar het laatste woord is toch voor de intimiteit met het akoestische ‘Bas Tela Takaraket’ als afsluiter: dit is Terakaft op haar soberst, waarmee de band laat zien ook op minimale sterkte te kunnen overtuigen.
